Friday, 26 June 2015
រឿង ធនញ្ជ័យ (ភាគ២)
Do you like this story?
ឯអស់រាស្ត្រ ចែករកស៊ីក្នុងទន្លេ នោះជាច្រើន នឹងចែកទៅឯណាឱ្យចៀសពីសំណាបនោះមិនបាន ធនញ្ជ័យក៏ចាប់ទូកអំបាលនោះថា ចែវចូលក្នុងសំណាប លក់យកប្រាក់បានទូក ១ជាប្រាក់៣០នោះឯង ឯអស់រាស្ដ្រនោះខឹងហើយ បបួលគ្នាឡើងទៅក្រាបទូលថា ត្បិតធនញ្ជ័យធ្វើស្រែក្នុងទន្លេនោះ ហើយយកអង្កាមទៅបាចពេញអស់ទន្លេ ហើយប្រាមប្រាប់អស់យើងខ្ញុំថា កុំឱ្យចូលក្នុងសំណាបនោះបើចូលនឹងចាប់លក់យកជាប្រាក់តម្លឹងទូល ១ បើដូច្នោះយើងខ្ញុំពុំសុខចិត្តឡើយ សូមមេត្តាឱ្យកោះធនញ្ជ័យជំនុំឱ្យទានបានដឹងដំណើរ ត្បិតយើងខ្ញុំមិនដែលឭព្រះបន្ទូលថា មានច្បាប់ចាប់លក់យកប្រាក់ហូតយកពន្ធរទេះគ្រប់ទំនិញ ក្នុងព្រះនគរ ដូចធនញ្ជ័យថានោះទេ
ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយក៏ឆ្ងល់ព្រះហឫទ័យនឹងធនញ្ជ័យណាស់ ហើយត្រាស់ប្រើអាមាត្យមួយនាក់ថា អាឯងទៅហៅអាជ័យមកឱ្យឆាប់ កុំបង្អង់យូរឡើយ អាមាត្យស្ដាប់ព្រះបន្ទូលហើយ ក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំលា ដើរទៅរកធនញ្ជ័យ ឃើញហើយក៏ប្រាប់ថា ត្បិតមានព្រះបន្ទូលពិសេសឱ្យមកហៅធនញ្ជ័យឯង ឱ្យទៅជាមួយនឹងយើង ជាព្រះរាជបម្រើនេះកុំខានឡើយ បើខាននឹងខុសធនញ្ជ័យឯង ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ស្លៀកពាក់សំពត់អាវ រួចហើយក៏ដើរទៅជាមួយបម្រើនោះឯង លុះទៅដល់ហើយ ក៏ចូលទៅក្រាបថ្វាយបង្គំគាល់ស្ងៀម នៅចាំស្ដាប់បន្ទូល។ ឯព្រះមហាក្សត្រទតឃើញធនញ្ជ័យមកដល់ហើយ ក៏មានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យអញឱ្យអាឯង ទៅនៅទន្លេ ឱ្យរកស៊ីធ្វើស្រេយកស្រូវ ឥឡូវនេះអាឯងទៅធ្វើដូច្នោះ តើអាឯងគិតដូចម្ដេច បើដូច្នោះឯងថាមកអញនឹងស្ដាប់ ទើបធនញ្ជ័យថា ពុំចេះនឹងទ្រង់អស់ព្រះមេត្តានឹងអស់ទាំងនេះ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំគិតឃើញថា កើតជានគរមានស្ដេចសោយរាជ្យហើយ ឱ្យចងជាច្បាប់ប្រាប់អស់នាម៉ឺននូវពលឱ្យបានដឹង នេះឯងជាពន្ធព្រះរាជទ្រព្យ ឱ្យបានដឹងថា ច្បាប់ជំនុំសេចក្តីស្រដីគ្រប់មុខ ឱ្យនាម៉ឺនធំតូចដឹងជាសណ្ដាប់ ប្រាប់អស់រាស្ដ្រនៅស្រុកក្រៅ ឱ្យចិញ្ចឹមចៅហ្វាយស្រុក ស្នងក្រលាពាស ជំទប់ ចៅមឿង មេស្រុក ទើបឱ្យបានដឹងអំពីខេត្តចៅហ្វាយស្រុកតូចស័ក្ដិយស ខ្នងពោះនាម៉ឺនក្នុង ខ្នងពោះចៅហ្វាយស្រុកនៅក្រៅឱ្យមានជាសណ្ដាប់ ប្រាប់ឈ្មោះ ចៅហ្វាយស្រុកមានជាដូច្នោះ ឈ្មោះខេត្តដូច្នោះ រួចធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ខ្ញុំទូលបង្គំនឹងចង់បានទ្រព្យខ្លួនក៏ទេ ធ្វើដូច្នោះបានជាអាករសួយ រៃក្នុងព្រះនគរដាក់ជាព្រះរាជទ្រព្យបានដឹងតរៀងទៅ។
ស្ដេច ព្រះមហាក្សត្រាធិរាជទ្រង់ស្ដាប់ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលដូច្នេះហើយ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អាឯងថាដូច្នោះត្រូវហើយ តែដែលអាលក់រាស្ដ្រនៅធ្ងន់ណាស់ អាយកតែបាទ១វិញ។
ឯធនញ្ជ័យក៏ បានទទួលព្រះបន្ទូល ហើយក្រាបលាទៅបាទ១ អំពីលោកសង្ឃ ហើយទៅប្រាប់អស់មនុស្សដែលចាប់លក់អំពីមុនថា ត្បិតហ្លួងមិនឱ្យយកប្រាក់តម្លឹង៣០ទេ វាធ្ងន់ណាស់ ឱ្យអញយកបាត្រ១ អំពីអស់ឯងវិញ ប្រាប់ហើយយកបាត្រមកវាស់ ឯអស់រាស្ដ្រខ្លះនឹងយកប្រាក់មកវាស់ឱ្យពេញបាត្រនោះមិនបាន ធនញ្ជ័យក៏ប្រើទារ ឯអស់រាស្ដ្រនោះរត់ទៅក្រាបទូលថា ពុំចេរនិងទ្រង់មេត្តា ត្បិតធនញ្ជ័យថាម្ចាស់មិនឱ្យយកប្រាក់តម្លឹង៣០ ឱ្យយកបាត្រមួយ ឥឡូវគាត់ឱ្យយកបាត្រលោកសង្ឃមកវាស់វិញ ដូច្នេះឃើញថាធ្ងន់ណាស់ ហើយខ្ញុំនឹងរកប្រាក់ឱ្យពេញបាត្រនោះមិនបានទេ ស្ដេចមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយ ក៏ត្រាស់ប្រើឱ្យហៅអាជ័យឱ្យមកឆាប់ ឯអាមាត្យឭព្រះបន្ទូលប្រាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំលា ទៅហៅធនញ្ជ័យមកហើយ មានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យអាថាអញឱ្យយកបាត្រទៅយកប្រាក់ពីរាស្ដ្រអង្កាល់ ឯធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថាឱ្យ១បាត្រវិញ កុំឱ្យយក៣០តម្លឹងឡើយ បានជាទូលព្រះបង្គំយកតាមព្រះបន្ទូលវិសេសនោះ ឯមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា អញឱ្យយក៤ស្លឹងបប្រាក់ចាយសព្វថ្ងៃនេះទេ ប៉ុន្តែគេហៅថាមួយបាត្រ ឥឡូវនេះអាយកតែ៤ស្លឹងវិញ កុំយកបាត្រទៅវាស់នោះមិនត្រូវទេ។ ហើយស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អាជ័យឯងនេះធ្វើឱ្យក្ដៅទឹកដីអញណាស់ នឹងទុកនៅមិនបាន ទើបស្ដេចមានព្រះបន្ទូលហៅនាយពេជ្ឍឃាតយកធនញ្ជ័យសម្លាប់ ដូចព្រះបន្ទូលបង្គាប់នោះហោង ឯអស់ពេជ្ឈឃាតនាំធនញ្ជ័យទៅដល់ទូកហើយ ឱ្យយកទូកមួយមករកគ្នាដាក់អង្គុយ អុំគ្រប់ចំណុះទូកពេញហើយ ដាក់ធនញ្ជ័យចំកណ្ដាលហើយតាំងហ៊ោបីដង ចេញទូកទៅ ធនញ្ជ័យគិតក្នុងចិត្តថា អញនឹងបញ្ឆោតអស់ទាំងពេជ្ឈឃាតកុំឱ្យសម្លាប់អញបាន គិតរួចហើយនិយាយថា អស់បងប្អូនឥឡូវនេះ អញសម្លាប់ហើយ អញនឹងលែងឱ្យអស់បងប្អូនសប្បាយម្ដងកុំខ្លាច បើរត់តើនឹងទៅឯណា នៅក្នុងទឹកនោះឯង ឯអស់ពេជ្ឈឃាតស្ដាប់ពាក្យធនញ្ជ័យហើយគិតថា តើនឹងមានបើនឹងរត់ តើដូចម្ដេចក៏នឹងរួចក្នុងតែអញនឹងចាប់បាន គិតដូច្នោះហើយក៏ស្រាយធនញ្ជ័យចេញ ឯធនញ្ជ័យក៏ថាឱ្យខ្ញុំទៅកន្សៃទូក ហើយខ្ញុំនឹងច្រៀងបន្ទរលេងឱ្យសប្បាយ ឯអស់ពេជ្ឈឃាតក៏ព្រមឱ្យធនញ្ជ័យទៅអង្គុយឯកន្សៃច្រៀងបន្ទរថា បើអញថាធនញ្ជ័យធ្លាក់ទឹក ឯងថាហៃអើៗ ឯអស់អ្នកអុំទូកក៏ព្រមថាហៃអើៗ លុះថាតែដូច្នោះរឿយៗទៅហើយ វាពុំបានជាគិតថា ធនញ្ជ័យនឹងលោតទឹករត់ដូច្នោះ គិតតែសប្បាយក៏ថាទៅ នឹងដឹងថាដូច្នោះក៏ទេ។ ឯធនញ្ជ័យថាឱ្យស្រែកឱ្យខ្លាំងជាងពីដើមទៀតលុះល្មមតែនឹងលោត ទឹកហើយ ធនញ្ជ័យក៏លោតទៅក្នុងទឹកប្រូងទៅ។
ឯអ្នកកន្សៃស្រែក ថា ធនញ្ជ័យធ្លាក់ទឹកទៅហើយ អ្នកក្បាលថាហៃអើៗដូចអំពីដើមនោះឯង ឯធនញ្ជ័យក៏ប្រឹងហែលទៅដល់ត្រើយ ហើយដើររើសស្បង់ចីពរបាន ហើយចូលទៅជួននឹងលោកសង្ឃរាជនៅក្នុងកុដលោកនោះ ជាសុខសប្បាយដូចសព្វដងរៀងមក ឯអស់អ្នកអុំទូកនោះលុះបន្តិចដឹងថា ធនញ្ជ័យលោតទឹកទៅ ហើយក៏បន្ទោសគ្នាថា អញមិនដឹងទេ សេចក្ដីនេះតាមតែលោកនាយចុះ ខុសត្រូវយើងមិនបានស្រាយធនញ្ជ័យទេ ជជែកគ្នាហើយវិលមកវិញ ហើយឡើងទៅក្រាបទូលថា សូមទានក្រាបទូល ត្បិតទ្រង់បង្គាប់ឱ្យនាំធនញ្ជ័យទៅសម្លាប់នោះ ធនញ្ជ័យក៏ខឹងចិត្តលោតទឹកទាំងចំណងលិចបាត់ទៅ មិនឃើញអណ្ដែតឡើងឡើយ។ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយ មានព្រះបន្ទូលថា វាហើយទៅចុះ កុំឱ្យតែវារស់ឡើងវិញ មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ គង់កំសាន្ដព្រះទ័យជាសប្បាយឥតមានខ្ញាល់ឡើយ។
លុះដល់យូរបន្ដិច ទៅ ដឹងឭដល់ស្រុកចិនថា នៅស្រុកគោកធ្លក ជាស្រុកខ្មែរមានអ្នកប្រាជ្ញមួយឈ្មោះធនញ្ជ័យ ឥតមានអ្នកប្រាជ្ញឯណានឹងស្មើប្រាជ្ញចៅធនញ្ជ័យនោះបាន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គេសម្លាប់ទៅហើយ បើដូច្នោះឃើញថា នឹងយកនគរងាយ ស្ដេចស្រុកចិនគិតឃើញដូច្នោះហើយ ឱ្យហៅនាម៉ឺនធំតូចមកដល់ហើយ ស្ដេចឱ្យជំនុំរឿងនឹងចាប់យកនគរខ្មែរ ត្បិតស្ដេចនគរខ្មែរសម្លាប់អ្នកប្រាជ្ញទៅហើយ បើនាម៉ឺនជំនុំគិតគ្នាឃើញដូចម្ដេច ឱ្យមកប្រាប់អញ។ ឯអស់នាម៉ឺនបានស្ដាប់ព្រះបន្ទូលហើយមកជំនុំគ្នាថា បើគេសម្លាប់អ្នកប្រាជ្ញនោះ វាជាហើយ យើងឱ្យអ្នកប្រាជ្ញយើងទៅចោទប្រស្នា បើរកមិនឃើញ យើងយកនគរនោះបានងាយ គិតឃើញដូច្នោះហើយ ឡើងទៅ ក្រាបទូលឱ្យទ្រង់ជ្រាប ថាអស់យើងខ្ញុំគិតទៅឃើញថា ឱ្យអាចារ្យយើងបាន៤នាក់ ទៅចោទប្រស្នាភ្នាល់យកនគរនេះឃើញថាងាយ ត្បិតអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរស្លាប់ទៅហើយ ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏ព្រមតាមនាម៉ឺនទូលនោះ ហើយឱ្យយកអាចារ្យ៤នាក់មក មកដល់ហើយទ្រង់ផ្ដាំថា ឱ្យទៅចោទប្រស្នា ភ្នាល់នឹងស្ដេចស្រុកខ្មែរ បើអ្នកណាចាញ់យកនគរធ្វើជាចំណុះ ផ្ដាំរួចហើយឱ្យយកសំពៅបាន៤ ឱ្យមួយម្នាក់គ្រប់អាចារ្យទាំងបួន ហើយធ្វើព្រះបន្ទូលមកស្រុកខ្មែរឱ្យបានជ្រាបថា ឯសេចក្ដីក្នុងសំបុត្រព្រះបន្ទូលនោះថា ព្រះរាជសារមេត្រីអំពីស្ដេចក្រុងចិន ថ្វាយមកស្ដេចស្រុកខ្មែរសូមបានជ្រាប ត្បិតឭដំណឹងដោយរាស្ដ្រទៅរកស៊ីស្រុកខ្មែរថាស្រុកខ្មែរមាន អ្នកប្រាជ្ញមួយ ឈ្មោះធនញ្ជ័យជាអ្នកប្រាជ្ញធំ ឥឡូវនេះយើងប្រើអ្នកប្រាជ្ញស្រុកយើងឱ្យមកចោទអាថ៌ប្រស្នាភ្នាល់ គ្នា បើអ្នកប្រាជ្ញនគរណាចាញ់ នឹងយកនគរនោះឯង ថ្វាយមកសួរ គួរពុំគួរតាមព្រះទ័យ សេចក្ដីអស់តែប៉ុណ្ណោះឯង ធ្វើព្រះបន្ទូលហើយដាក់ក្នុងបំពង់ឱ្យទៅអាចារ្យទាំង៤ ចុះសំពៅបើកដល់ស្រុកខ្មែរ ហើយចតនៅប្របកំពង់ហើយឡើងយកសំបុត្រទៅថ្វាយស្ដេចនគរគោកធ្លក ហើយវិលមកនគរវិញ ឯមហាក្សត្រខ្មែរឃើញសំបុត្រព្រះរាជសារ ឱ្យបើកមើលឃើញក្នុងសេចក្ដីសព្វគ្រប់ ដូចយើងបានស្រដីអំពីមុន។ ឯព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយ គិតស្ដាយធនញ្ជ័យថា បើអញមិនឱ្យសម្លាប់វា យល់ជាមិនពិបាកចិត្តទេ។
យើងនឹងស្រដី អំពីកាលធនញ្ជ័យទៅបួស បានយូរខែ ឯលោកសង្ឃឈ្មោះធនញ្ជ័យនោះគិតថា អញនឹងទៅយកចង្ហាន់បិណ្ឌបាតក្នុងព្រះរាជវាំងឱ្យជួបនឹងស្ដេច ចង់ដឹងមើលបើឃើញអញ តើស្គាល់ ឬទេ? លោកជ័យគិតដូច្នោះហើយ ក៏ឃ្លុំចីពរយកបាត្រមកស្ពាយ ដើរចូលទៅក្នុងព្រះបរមរាជវាំងជាមួយលោកសង្ឃជាច្រើន ឯលោកជ័យនៅក្រោយគេបង្អស់ ព្រះមហាក្សត្រចេញមកដាក់បាតលោកដូចសព្វដងគ្រប់អង្គ នៅតែលោកតាជ័យក្រោយគេបង្អស់ ស្ដេចទតទៅឃើញ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អញមើលមុខលោកនេះដូចជាមុខលោកជ័យ ឯលោកជ័យថា ជ័យហើយថាមិនជ័យ រួចដើរហួសទៅ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ងៀមទៅ។
លុះដល់មានសារមកពីស្រុក ចិនឱ្យចោទ ប្រស្នានោះ ស្ដេចគិតថាកាលអំពីមុន អញឃើញលោកសង្ឃមកយកបាត្រប្រហែលអាជ័យក្រែងវាមិនស្លាប់ទេ ហើយវាទៅបួស បើដូច្នោះ អញឱ្យអាមាត្យដើររកដោយវត្តលោកសង្ឃបួសមែន ហើយស្ដេចបង្គាប់ឱ្យអាមាត្យ៤នាក់ ថាអាឯងទៅរកអាជ័យក្រែងវារត់ទៅបួស ឯអាមាត្យស្ដាប់ហើយក៏ថ្វាយបង្គំលាដើរទៅរកធនញ្ជ័យនៅវត្តលោកសង្ឃ ទៅឃើញនៅវត្តបួសជាសង្ឃហើយអាមាត្យទូលព្រះពុទ្ធដីកាថា ត្បិតមានព្រះបន្ទូលពិសេសឱ្យនិមន្តលោកទៅ លោកតាស្ដាប់ហើយក៏និមន្ដទៅតាមអាមាត្យ លុះទៅដល់ហើយក៏គង់ស្ងៀម ឯព្រះមហាក្សត្រទតឃើញធនញ្ជ័យហើយក៏ត្រកអរណាស់ហើយសួរថា លោកតាជ័យអន់ចិត្តនឹងព្រះករុណា ឬដូចម្ដេច? ឯលោកតាជ័យថ្វាយព្រះពរថាទេ ទើបមានព្រះបន្ទូលថា ត្បិតមានអាចារ្យពីស្រុកចិន គេឱ្យមកចោទប្រស្នាយកនគរ បើដូច្នោះ តើជាលោកដោះរួចឬទេ? ឯលោកតាជ័យថា ដោះថ្វាយកុំព្រួយព្រះហឫទ័យ ស្ដេចស្ដាបហើយក៏ត្រេកអរក្នុងព្រះហឫទ័យ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងលោកតាជ័យថា បើដូច្នោះ មានតែសឹកចេញទើបជា ទើបលោកតាជ័យថ្វាយព្រះពរថា អាត្មាភាពសឹកថ្ងៃនេះឯងកុំព្រួយព្រះហឫទ័យឡើយ ហើយស្ដេចឱ្យសំពត់អាវក្រមាក្រវាត់។ លោកតាជ័យទទួលយកសំពត់អំពីព្រះមហាក្សត្រ ហើយលាវិលទៅសឹកចេញ ស្លៀកសំពត់អាវក្រវាត់ក្រមា ហើយក៏ចូលទៅថ្វាយគាល់ ស្ដេចទតឃើញហើយស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា បណ្ឌិតជ័យគេមកហើយ មើលទៅល្អសមជាបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញបានជា បើអ្នកឯណាបួសហើយសឹកវិញគេហៅថា បណ្ឌិតៗដូច្នោះឯង រួចហើយស្ដេចដណ្ដឹងថា ឥឡូវនេះនឹងឱ្យអាចារ្យចិន គេឡើងមកចោទប្រស្នាថ្ងៃណា ទើបបណ្ឌិតជ័យក្រាបទូលថា ក្នុងបីថ្ងៃទៀតឱ្យឡើងមកនឹងចោទប្រស្នាគ្នា ហើយបណ្ឌិតជ័យឱ្យគេរកគម្ពីរឱ្យច្រើន ហើយឱ្យរកមហាតលិកបានបួននាក់ ឱ្យយកខ្មៅដុសឱ្យបានច្រើនដាក់នឹងថាសនោះ បួន ហើយឱ្យយកក្ដាធំរលីងបួនជ្រុងមកឱ្យ ហើយឱ្យចាប់ក្ដាមឱ្យបាន៤ក្អម ហើយឱ្យយកក្រដាស់សពុម្ពធំឱ្យច្រើនមកឱ្យ ទូលព្រះបង្គំនឹងធ្វើប្រស្នាថ្វាយ កុំព្រួយព្រះរាជហឫទ័យ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយ ឱ្យរកតាមពាក្យធនញ្ជ័យបង្គាប់ បានមកហើយឱ្យយកទៅប្រគល់ឱ្យធនញ្ជ័យ រួចហើយឱ្យបម្រើទៅប្រាប់អាចារ្យស្រុកចិនដែលមកចតសំពៅនៅកំពង់ នៅមុខព្រះលាន មានព្រះបន្ទូលឱ្យប្រាប់មកថា បីថ្ងៃទៀតឡើងទៅចោទប្រស្នានឹងអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរយើងចុះកុំ ខានឡើយ ឯអាចារ្យស្រុកចិនស្ដាប់ហើយទទួលតាម លុះដល់ថ្ងៃត្រូវសន្មត់ហើយអាចារ្យចិនឡើងចោទប្រស្នា ឯធនញ្ជ័យក៏ដើរចុះទៅទទួលពាក់កណ្ដាលផ្លូវ មុខព្រះលានស្ដេចនោះឯង អាចារ្យស្រុកចិនមើលទៅឃើញធនញ្ជ័យដើរមកអំពីចម្ងាយហើយធ្វើប្រស្នា ចង្អុលទៅមើល ឯធនញ្ជ័យចង្អុលទៅឯព្រះអាទិត្យ អ្នកប្រាជ្ញចិនចង្អុលទៅក្រៅដី លាបាតដៃហើយលើកម្រាមដៃបញ្ឈរឡើងទៅលើ អ្នកប្រាជ្ញចង្អុលចុះទៅក្រោម ធនញ្ជ័យចង្អុលមកខ្លួនឯង។
ឯអ្នក ប្រាជ្ញស្រុកចិនសួរថា កាលយើងចង្អុលទៅលើមេឃ ហើយអ្នកឯងចង្អុលទៅព្រះអាទិត្យនោះ តើអ្នកឯងដឹងដូចម្ដេច ទើបធនញ្ជ័យថា អញដឹងថា អ្នកឯងចង្អុលទៅលើមេឃនោះ គឺអ្នកឯងសួរថាមានសត្វអ្វី ឯអញចង្អុលទៅព្រះអាទិត្យនោះ តើអ្នកឯងដឹង ឬទេ? អ្នកប្រាជ្ញចិនថា អញដឹងអ្នកឯងថាមេឃនោះមានតែព្រះអាទិត្យព្រះច័ន្ទនោះឯងនៅលើមេឃ ទើបអ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិនថា ដែលអញចង្អុលទៅក្រៅដីនោះ តើអ្នកឯងថាដូចម្ដេច? ទើបធនញ្ជ័យឆ្លើយថា អញដឹងហើយ ឯងចង្អុលទៅខាងក្រៅនោះថា សត្វអ្វី ទើបធនញ្ជ័យថា អញធ្វើម្រាមដៃឡើងទៅលើជុំវិញនោះ តើអ្នកឯងថាសត្វអ្វី ទើបអាចារ្យចិនថា អញដឹង បានជាឯងធ្វើដូច្នេះ ថាក្រៅផែនដីមានទឹកសមុទ្រ ក្រៅសមុទ្រនោះ មានភ្នំចក្រវាលក្រៅនោះឯង ទើបអាចារ្យចិនថា អញចង្អុលចុះក្រោមនោះ តើអ្នកឯងដឹង ឬទេ? ធនញ្ជ័យអញដឹង ឯងចង្អុលចុះក្រោមនោះថា នៅលើដីនេះ តើមានសត្វអ្វី? ធនញ្ជ័យថាអញចង្អុលមកខ្លួនអញនោះ តើឯងដឹងឬទេ? ឯអាចារ្យចិនថាអញដឹង ឯងចង្អុលខ្លួនឯងនោះថា នៅលើដីមានតែមនុស្ស។ សួរឆ្លើយទទួលគ្នា រួចហើយអាចារ្យចិនលាធនញ្ជ័យវិលទៅសំពៅវិញ។
លុះព្រឹកឡើងមក ជួបនឹងធនញ្ជ័យ ឯអាមាត្យចិនធ្វើប្រស្នាឱ្យធនញ្ជ័យ ចាប់ធ្វើជារង្វង់ ឯធនញ្ជ័យធ្វើបត់ដុំដៃបង្ហាញទៅ អាមាត្យលាម្រាមដៃទាំង៥ បង្ហាញមកធនញ្ជ័យ ធនញ្ជ័យបង្ហាញម្រាម១ បង្ហាញទៅអាចារ្យចិន អាចារ្យចិនឃើញហើយវិលទៅសំពៅវិញ ឯធនញ្ជ័យក៏វិលទៅផ្ទះវិញ។
លោកគ្រូសង្រាជបានឭធនញ្ជ័យចោទ ប្រស្នានឹងអាចារ្យចិន ដូច្នោះហើយ ក៏និមន្ដមកសួរចង់ដឹងដំណើរការនោះ ជួបនឹងធនញ្ជ័យជ័យហើយដណ្ដឹងថា កាលអ្នកចោទប្រស្នានឹងចិនធ្វើដូចម្ដេច ទើបធនញ្ជ័យទូលថា ចិនធ្វើដៃជារង្វង់ ខ្ញុំបង្ហាញដុំដៃ ចិនលាដៃបង្ហាញម្រាមទាំង៥ ខ្ញុំក្ដាប់បង្ហាញម្រាមដៃ១។
ទើបលោកគ្រូសង្គ្រាជដណ្ដឹងថា បើដូច្នោះតើដូចម្ដេច តើដូចម្ដេច ទើបធនញ្ជ័យថា ឯចិនធ្វើដៃជារង្វង់ដូច្នោះខ្ញុំថាធ្វើអង្រុតរុតត្រី ទើបខ្ញុំបង្ហាញកែងដៃនោះ ថាបើអង្រុតរុតត្រីដូច្នោះ តើអង្រុតបានត្រីប៉ុន្មាន ឯបង្ហាញម្រាមដៃប្រាំនោះថា បើបានត្រីប៉ុណ្ណោះ ល្មមធ្វើងៀតបាន៥ចម្រៀក ឯបង្ហាញចង្អុលដៃមួយថាស៊ីមួយថ្ងៃមួយចម្រៀក ក្នុងត្រីមួយកន្ទុយ បាន៥ថ្ងៃទើបអស់។ ឯលោកគ្រូសង្គ្រាជបានដឹងហើយក៏វិលទៅកុដិវិញ។
ទើបលោក សម្ដេចចៅហ្វាយទៅសួរធនញ្ជ័យចង់ ដឹងអំពីប្រស្នាចិននោះថាដូចម្ដេចប្រាប់អញផង អញចង់ដឹង ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយជម្រាបថា ចិនធ្វើដៃជារង្វង់ ខ្ញុំបង្ហាញដុំដៃ ចិនលាដៃបង្ហាញម្រាមទាំង៥ ខ្ញុំក្ដាប់បង្ហាញម្រាមដៃ១ លោកសម្ដេចចៅហ្វាយដណ្ដឹងថា បើដូច្នោះថាដូចម្ដេច ធនញ្ជ័យប្រាប់ថា ចិនឱបដៃជារង្វង់នោះថា នឹងចាប់យកនគរ។ ខ្ញុំបង្ហាញដុំដៃថា អញថងនឹងកែងដៃ ចិនបង្ហាញម្រាម៥ ថាគេមានគ្នាច្រើន ខ្ញុំបង្ហាញចង្អុលដៃមួយនោះថា អញតែម្នាក់ឯង អញវាយឯងមិនខ្លាចទេ លោកចៅហ្វាយឭដូច្នោះហើយក៏វិលទៅវិញ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដេចឱ្យហៅធនញ្ជ័យសួរថា កាលអាចារ្យចិនគេចោទថាដូចម្ដេចខ្លះ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា កាលអាចារ្យចិនគេមកដល់ធ្វើដៃជាឱបដៃបង្ហាញ ទូលព្រះបង្គំបត់កែងដែបញ្ឈរបង្ហាញទៅវិញ ហើយអាចារ្យចិនបង្ហាញម្រាមដៃទាំង៥ ទូលព្រះបង្គំបង្ហាញម្រាមដៃមួយទៅវិញ ទើបស្ដេចមានព្រះបន្ទូលដណ្ដឹងថា ដូចម្ដេចបើដូច្នោះ ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ឯចិនឱបដៃបង្ហាញមកសួរថា ក្នុងទ្វីបទាំង៤នេះតើមានអ្វីខ្លះ? ទូលព្រះបង្គំបត់ដុំដៃបង្ហាញនោះប្រាប់ថា មានព្រះសិនេរត្រង់កណ្ដាល ទើបចិនបង្ហាញម្រាមទាំង៥នោះដណ្ដឹងថា មានព្រះពុទ្ធ៥អង្គបានត្រាស់ក្នុងកប្បនេះ ទើបទូលបង្គំបង្ហាញម្រាមដៃមួយ នោះប្រាប់ថា៥អង្គ ប៉ុន្ដែបានត្រាស់៤អង្គទៅហើយ នៅតែមួយអង្គទៀតមិនទាន់បានត្រាស់នៅឡើយ ប្រស្នានេះដូច្នោះឯង សូមទ្រង់ជ្រាប ហើយធនញ្ជ័យថ្វាយបង្គំលាទៅផ្ទះវិញ។
លោកគ្រូ សង្គ្រាជនិងសម្ដេចចៅហ្វាយទៅ ជួបនឹងមហាក្សត្រ ហើយនិយាយតាមដំណើរដែលបានដណ្ដឹងធនញ្ជ័យ កាលចោទប្រស្នានឹងចិនក្រាបទូលស្ដេចៗស្ដាប់ហើយមានព្រះបន្ទូលថា វាប្រាប់លោកគ្រូសង្គ្រាជផ្សេង ប្រាប់ចៅហ្វាយផ្សេង វាប្រាប់អញផ្សេងនឹងឱ្យប្រាកដជាប្រស្នាដូចម្ដេចនោះមិនបានឡើយ ស្ដេចនូវអស់ទាំងនាម៉ឹនខ្លាចប្រាជ្ញាធនញ្ជ័យណាស់។
ឯធនញ្ជ័យក៏ វិលទៅផ្ទះ ហើយយកខ្មៅដុសក្ដារ៤ជ្រុង ក្រដាស់ស និងគម្ពីរដែលឱ្យគេរក ហើយនឹងក្ដាមដែលដាក់ក្នុងក្អមទាំង៤នោះមក ហើយក៏យកក្ដាមដាក់ត្រង់កណ្ដាល ហើយយកថាសដាក់ទឹកខ្មៅ ដាក់គ្រប់ជ្រុងទាំង៥ ហើយយកក្រដាសក្រាលលើក្ដារ ហើយយកក្ដាមដាក់ក្នុងថាសទឹកខ្មៅឱ្យវាវារឡើងលើក្រដាស់នោះ ឯទឹកខ្មៅនៅប្រឡាក់នៅជើងក្ដាមវារនោះ ដិតជាប់នឹងក្រដាស់នោះច្រើន ហើយយកទៅហាលថ្ងៃ លុះធ្វើដូច្នោះ ឯងបានច្រើនហើយ ឱ្យយកគម្ពីរមករុំទុក ហើយយកក្រដាសមកដាក់ឱ្យក្ដាមវាវារលើជាច្រើនទៀត រួចហើយឱ្យយកក្ដារនិងទឹកខ្មៅទៅទុក ទើបឱ្យកូនក្មេងមកអង្គុយច្រើន ហើយយកក្រដាសមួយពុម្ពម្នាក់ៗឱ្យក្មេងអស់នោះទន្ទេញថាផ្ដេសផ្ដាស ទៅតាមតែក្មេងណាចង់ថាទៅ ឱ្យឭដូចក្មេងរៀនអក្សរសាស្រ្ដ ឯអ្នកប្រាជ្ញចិននោះ លុះដល់ព្រឹកឡើងហើយ ឡើងពីសំពៅមកផ្ទះធនញ្ជ័យ នឹងចោទប្រស្នា ឯធនញ្ជ័យមើលទៅឃើញអាចារ្យមកដល់ហើយ ក៏ដើរទៅទទួលចាប់ដៃចូលមកអង្គុយលើកៅអី ហើយធនញ្ជ័យឱ្យយកទឹកតែមកឱ្យអាចារ្យផឹក ឯក្មេងៗទាំងនោះក៏រៀនអក្សរឭកងរំពងនឹងស្ដាប់ភាសាគ្នាមិនបាន ឯអាចារ្យចិនឃើញអស់ក្មេងរៀនសំបុត្រហើយឱ្យយកទៅបកមើល មិនស្គាល់តួអក្សរដល់១សោះ ធនញ្ជ័យសួរថា អាចារ្យស្គាល់អក្សរនេះឬទេ អាចារ្យចិនថាទេ ទើបធនញ្ជ័យថា នេះគេហៅអក្សរមីងឆ្វេង អក្សរព្រាហ្មណ៍ចាម បើមិនស្គាល់ដូច្នេះនឹងឆ្លើយប្រស្នានឹងគ្នាមិនបានទេ អ្នកឯងចាញ់អញនឹងអក្សរនេះហើយ អាចារ្យចិនទទួលព្រម ធនញ្ជ័យថា បើចាញ់ហើយអញយកតែរបស់ក្នុងសំពៅទាំង៤ ឯសំពៅនោះ អញឱ្យវិលត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ ឯនគរក៏អញថ្វាយទៅក្រុងចិនវិញដែរ តែអំពីថ្ងៃនេះ បើឭឈ្មោះធនញ្ជ័យ អ្នកប្រាជ្ញឱ្យខ្លាចគ្រប់ប្រទេសទៅ អាចារ្យចិនក៏ព្រមឱ្យរបស់ក្នុងសំពៅទាំង៤នោះ ហើយក៏បើកសំពៅទៅស្រុកចិនវិញ ឯធនញ្ជ័យកាលបើបានរបស់អំពីសំពៅទាំងបួននោះ ហើយ ឱ្យបញ្ជូនអស់ទ្រព្យនោះ ទៅថ្វាយព្រះបាទជាម្ចាស់ទាំងអស់ នឹងមានយកជារបស់ខ្លួនក៏ទេ ឯព្រះមហាក្សត្រ បានឭថាធនញ្ជ័យឈ្នះប្រស្នាអាចារ្យចិនដូច្នោះហើយ លុះដល់ឃើញធនញ្ជ័យឱ្យជញ្ជូនអស់របស់ទ្រព្យមកថ្វាយដូច្នោះ ក៏ត្រេកអរក្នុងព្រះហឫទ័យ ហើយមានព្រះបន្ទូលថា ធនញ្ជ័យឯងបានទុកខ្លះហើយឬទេរបស់ទាំងអស់នេះ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ទូលព្រះបង្គំពុំបានយកទុកទេ ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា បើដូច្នោះអញនឹងឱ្យយកស្រីក្នុងវាំងធ្វើជាប្រពន្ធឯង ហើយនិងរបស់ទ្រព្យទាំងអស់គ្រប់មុខកុំឱ្យមានខ្វះខាតរបស់អ្វី ឯធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ទូលបង្គំមិនចង់បានទេប្រពន្ធនោះ ត្បិតមិនមែនជាស្រីទេ ឈ្មោះញី មិនប្រាកដជាស្រី សូមជ្រាប ស្ដេចទ្រង់សណ្ដាប់ហើយ ក៏មានព្រះបន្ទូលថា ឯណាឈ្មោះស្រីនោះ ឯធនញ្ជ័យថា ទូលព្រះបង្គំនឹងក្រាបថ្វាយបង្គំលាទៅ រក បើបាននឹងនាំមកថ្វាយ ហើយទូលថា សូមព្រះអង្គព្រះរាជប្រទានសំពត់ហូល ព្រែ ឱ្យច្រើននឹងទៅរកស្រីនោះទើបឃើញ ស្ដេចស្ដាប់ហើយ ព្រះរាជទានហូលព្រែឱ្យធនញ្ជ័យជាច្រើន ហើយទ្រង់ផ្ដាំថា បើរកបានវិលមកឆាប់ ឯធនញ្ជ័យក្រាបទូលថ្វាយបង្គំលា យករបស់នោះវេចស្រេចហើយ ស្ពាយសម្ពាយដើរទៅស្រីនោះ។
លុះដល់ទីណា មានគេនៅច្រើននោះ ចូលទៅសួរគេថា ស្រុកនេះមានស្រី ឬទេ? អ្នកស្រុកប្រាប់ថា ស្រីមានដែរ ទើបធនញ្ជ័យថា មិនមែនស្រីទេ នេះគេហៅថាឈ្មោះញី មិនមែនស្រីទេ ធនញ្ជ័យថាហើយដើរទៅរកភូមិគេឯទៀតវិញ ហើយចូលទៅសួរថា ក្នុងស្រុកនេះ តើមានស្រីឬទេ? អស់អ្នកស្រុកប្រាប់ថា ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ ចុះអស់អ្នកស្រីនេះ តើគេហៅថាជាអ្វីវិញ? ឯធនញ្ជ័យថា ទេ នេះគេហៅថាញីទេ ថាហើយក៏ដើរទៅសួររកស្រីឯទៀត លុះទៅដល់ភូមិផ្ទះនាងសួស្ដី ហើយដើរទៅសួររកស្រី ក៏ប្រទះនឹងនាងសួស្ដី មកអង្គុយនៅដីមុខផ្ទះនោះឯង ឯធនញ្ជ័យចូលទៅដល់ហើយក៏ដណ្ដឹងសួរថា អ្នកប្អូននៅទីនេះមានស្រីឬទេ? ឯនាងសួស្ដីស្ដាប់ហើយឆ្លើយថា អ្នកឯងនេះនៅស្រុកណា មានទេប្រុសក្នុងស្រុកអ្នកឯង ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏គិតថា ហើយគេហៅថាស្រីសួស្ដី ទើបធនញ្ជ័យប្រាប់ថា ឯស្រុកខ្ញុំមានប្រុសដែរ តើនាងដឹងឬទេ? ឈ្មោះប្រុសនោះឯង នាងសួស្ដីថា ខ្ញុំដឹង បានជាគេហៅប្រុសនោះ ត្បិតគេឈ្មោះជ័យនោះឯង ជ័យនោះច្រើនជាធំជាងអស់ឈ្មោះផង ជ័យឈ្នេះអស់ក្នុងផែនដីនេះ ឯងបានជាហៅប្រុសៗ ត្បិតឈ្មោះជ័យនោះឯង ទើបនាងសួស្ដីថា អ្នកឯងស្គាល់ទេស្រីនោះ ទើបធនញ្ជ័យថា ខ្ញុំស្គាល់ បានជាគេហៅស្រីៗនោះ ត្បិតតែឈ្មោះសួស្ដីនោះឯង ជាសួស្ដីមង្គលជាធំក្នុងផែនដីនេះ នឹងយកឈ្នេះណាឱ្យដូចគ្មាន បានជាគេហៅស្រីៗនោះ ត្បិតតែឈ្មោះសួស្ដី ទើបធនញ្ជ័យសួរថា នាងមានខ្លាច ឬគ្មានខ្លាចទេ នាងសួស្ដីឆ្លើយថា ខ្ញុំគ្មានខ្លាចទេ ថាអ្នកឯងតើមានក្រែង ឬមិនក្រែងទេ ធនញ្ជ័យឆ្លើយថា ខ្ញុំគ្មានក្រែងអ្វីទេ នាងសួស្ដីឆ្លើយថា ខ្ញុំដឹងហើយ គឺអ្នកដណ្ដឹងថា មានប្ដី ឬនៅឡើយ បើមានប្ដីហើយខ្លាចប្ដីជេរ បើគ្មានប្ដីទេនោះថាមិនខ្លាចទេ ទើបនាងសួស្ដីដណ្ដឹងថា ក្រែង ឬមិនក្រែងនោះ អ្នកថាដូចម្ដេច ទើបធនញ្ជ័យប្រាប់ថា ខ្ញុំដឹង នាងឯងសួរខ្ញុំថា មានប្រពន្ធហើយ ឬនៅទេ បើមានប្រពន្ធហើយក្រែងចិត្តប្រពន្ធនោះ បើគ្មានប្រពន្ធទេ ថាមិនក្រែងចិត្តនរណាទេ ឯធនញ្ជ័យបានដឹងថានាងសួស្ដីគ្មានប្ដីដូច្នេះហើយ ក៏ដាក់សម្ពាយអំពីស្មា ហើយស្រាយសម្ពាយហូលចេញឱ្យម្ដាយឪពុកនាងសួស្ដីឃើញ។
ឯម្ដាយឪពុក នាងសួស្ដីឃើញហូលព្រែ ធនញ្ជ័យ ក៏ដើរមកមើលហើយសួរថា អ្នកកូននឹងយកទៅណា ឯធនញ្ជ័យសំពេះជម្រាបសួរថា ខ្ញុំយកមករកប្រពន្ធទេ បើលោកម្ដាយលោកឪពុកមេត្តាខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងនៅបម្រើជាកូនក្នុងផ្ទះ ដងទឹក កាប់អុស បុកស្រូវ ខ្ញុំចេះតែព្រមមិនខ្ចិលច្រអូសឡើយ ឯម្ដាយឪពុកនាងសួស្ដី និងខ្លួននាងសួស្ដីក៏ឡើងទៅលើផ្ទះ ហើយប្ដីនិងប្រពន្ធនិយាយគ្នាថា ចៅកម្លោះនេះចង់បានកូនយើងហើយ គិតតែពីរនាក់ថា បើដោយស្មានមើលទៅឃើញថា ជាកូនគេអ្នកបានណាស់ មានទាំងហូលព្រែនោះច្រើន យើងល្មមឱ្យកូនយើងហើយ ឯធនញ្ជ័យកាលបើម្ដាយឪពុកក្មេកឡើងទៅលើផ្ទះហើយ ក៏វេចបង្វិចដើរទៅទីអាថ៌កំបាំង ហើយយកក្រដាសមកសរសេរកត់ជាចំណាំឈ្មោះនាម៉ឺនធំតូចដែលជម្ពាក់ប្រាក់ ខ្លះជម្ពាក់១០០តម្លឹង ខ្លះជម្ពាក់៤០០តម្លឹង ខ្លះជម្ពាក់៥០០តម្លឹង បានច្រើនហើយចង១បាច់ ដាក់ក្នុសម្ពាយ ឡើងទៅលើផ្ទះ សំពះម្ដាយឪពុកក្មេក ហើយអង្គុយស្ងៀមចាំស្ដាប់។ ម្ដាយឪពុកនាងសួស្ដីក៏ដណ្ដឹងសួរថា អញនឹងចង់សួរចិត្តជ័យឯងៗចង់បានកូនអញមែន ឬទេ? ទើបធនញ្ជ័យសំពះហើយជម្រាបថា ក្នុងចិត្តខ្ញុំបាទចង់បាន ក្រែងតែលោកមិនឱ្យទានខ្ញុំបាទ បើលោកមេត្តាជាកូនជាចៅ នោះអរគុណណាស់ នឹងនៅបម្រើអស់ចិត្ត ឯម្ដាយឪពុកនាងសួស្ដី ថាយើងឱ្យហើយ ចូរឯងទៅរកទិញមាន់ ទា ជ្រូក អណ្ដើក កុំខាន បើមិនបានអណ្ដើកនោះ មេបាយើងមិនទទួលទេ។
ឯធនញ្ជ័យបានឭពាក្យ ម្ដាយឪពុកក្មេក បង្គាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ដើរទៅរកអស់អ្នកស្រុកភូមិទាំងនោះ រើសរកតែអ្នកមានប្ដីប្រពន្ធ អំពីកម្លោះ ក្រមុំ ទើបយក ហើយឱ្យឈ្មោះថាមេអណ្ដើក ទើបរកស្រី៤នាក់ទៀត បើបានច្រើនដល់៨ ឬ១៤នាក់ នោះរឹងរឹតតែជាការល្អ ឱ្យតែមានប្ដីអំពីក្មេង បើទើបមានកូនមួយ ក៏បានដែរ ឱ្យឈ្មោះថាកូនអណ្ដើក ទើបរកប្រុសម្នាក់ដែលមានយសសក្ដិ មានប្រាជ្ញាឱ្យឈ្មោះជាអ្នកមហាអស់អ្នកប្រុសស្រីទាំងនោះ យកមកដណ្ដឹងកូនគេ ហើយធនញ្ជ័យឱ្យទិញអស់ទំនិញតាមបង្គាប់ម្ដាយឪពុកនាងសួស្ដី លុះទិញបានសព្វគ្រប់ហើយ ឱ្យអ្នកមហានាំទៅជូនម្ដាយឪពុកខាងស្រីខ្លះ ទុកខ្លះរៀបស្លដណ្ដាំធ្វើនំគ្រប់មុខ ឱ្យហៅភ្ញៀវមកផឹកសង្កត់រោងរួចហើយ ព្រឹកឡើងបានជ័យល្អហើយ អ្នកមហា និងមេអណ្ដើកក៏រៀបអស់បណ្ណាការនូវចិញ្ចៀន ត្រសាល់ទៅបំពាក់កូនស្រីនោះ ហើយឱ្យខាងស្រីនោះរៀបរោងចាំទទួលអស់លោកអ្នកមហានូវបណ្ណាការនេះ។ ឯអ្នកមហា មេអណ្ដើក និងអស់ក្មេងដែលកាន់គ្រឿងបណ្ណាការដើរទៅដល់ហើយ អ្នកមេបាមកទទួលអ្នកមហាឡើងទៅលើរោង ទើបអ្នកមហាឱ្យយកស្រាពីរដបតម្កល់នឹងជើងពាន ហើយទើបយកថង់មក យកក្មេងឱ្យកាន់រោងថង់ហិប ហើយអ្នកមហាជម្រាបថា យើងមកជម្រាបអស់លោកមេបាចាស់ទុំសូមជ្រាប ត្បិតយើងបានចិញ្ចៀន និងចារុត្រសាល់ មកសូមបំពាក់កូនស្រី ហើយសូមលើកស្លាដក់ស្លាកន្សែង ជម្រាបរួចហើយទើបអស់មេអណ្ដើក ចូលទៅបំពាក់ចិញ្ចៀនកូនស្រីនោះរួចហើយទើបខាងស្រីនោះលើកថាសបាយ និងស្រាមកស៊ីផឹក រួចហើយលាគ្នាទៅផ្ទះទីទៃៗហៅថ្ងៃកំណត់ហោង។
លុះ ព្រឹកឡើងបានពេលា អ្នកមហា និងមេអណ្ដើក កូនអណ្ដើកនាំកូនប្រសារឈ្មោះធនញ្ជ័យ ទៅសំពះម្ដាយឪពុក ហើយយកកូនស្រីឈ្មោះនាងសួស្ដីមកផ្ទឹមនឹងធនញ្ជ័យ ហើយរាងបើកបាយខុនចងដែរួចហើយ ដល់យប់ផ្សំដំណេក អ្នកជ័យ និងនាងសួស្ដីជាប្ដីប្រពន្ធ រួចការវល់ពីថ្ងៃនេះទៅហើយទើបធនញ្ជ័យនិយាយនឹងឪពុកក្មេក និងប្រពន្ធថា នឹងទៅទារប្រាក់ដែលអស់នាម៉ឺនជម្ពាក់។
ធនញ្ជ័យទៅ ដល់សាលាជំនុំអស់នាម៉ឺនធំ តូចច្រើន ក៏ឡើងទៅលើសាលា ហើយនិយាយនឹងអស់នាម៉ឺនថា បើចង់ភ្នាល់នឹងខ្ញុំៗនឹងប្រើស្ដេចឱ្យបាន ទើបអស់នាម៉ឺនថា អើយើងភ្នាល់គ្នា បើឯងប្រើបានអញនឹងឱ្យប្រាក់ បើឯងប្រើមិនបាន ឯងឱ្យរបស់អ្វីយើង ធនញ្ជ័យថា ខ្ញុំឱ្យប្រាក់ ហើយធនញ្ជ័យយកសំបុត្រដែលធ្វើនោះមានឈ្មោះគ្រប់នាម៉ឺនហើយសូមបោះ ត្រាទទួលជម្ពាក់រួចហើយ ឱ្យទៅប្រើហ្លួងនឹងមើល ឯធនញ្ជ័យថា បើដូច្នោះអស់លោកទូលថា ត្បិតធនញ្ជ័យវាថា វានឹងប្រើហ្លួងឱ្យបានដូចចិត្តវាៗថានឹងមកឥឡូវនេះហើយ ឯងអស់នាម៉ឺនបានស្ដាប់ហើយ ក៏យកសេចក្ដីទៅក្រាបទូលហ្លួង ទៅដល់ហើយក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំគាល់ទូលថា សូមទានត្បិតអីធនញ្ជ័យវាថា វានឹងមកប្រើអម្ចាស់បានដូចចិត្តវា ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយ ក៏ទ្រង់ព្រះក្រោធនឹងធនញ្ជ័យវាមាកងាយ ទៅហៅអាជ័យមកឱ្យឆាប់ អាមាត្យស្ដាប់ព្រះបន្ទូលត្រាស់ប្រើដូច្នោះ ក៏រត់ទៅហៅធនញ្ជ័យតាមព្រះបន្ទូល ដល់ហើយប្រាប់ធនញ្ជ័យថា ហ្លួងមានព្រះបន្ទូលឱ្យហៅ ត្បិតទ្រង់ព្រះក្រោធនឹងឯងណាស់ ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ទៅតាមអាមាត្យ ដល់ហើយក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំស្ងៀមនៅ ហើយព្រះមហាក្សត្រមានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យអាថានឹងប្រើអញមែន ឬ? ធនញ្ជ័យទូលថាករុណាវិសេស ប៉ុន្ដែនឹងមិនទាន់ប្រើបាន បើបែរព្រះភក្ត្រមើលទៅក្រោយរួចហើយ ទើបប្រើបាន ស្ដេចស្ដាប់ហើយទើបបែរព្រះភក្ត្រទតមើលទៅក្រោយ ហើយបែរមកវិញ ថាអញមើលទៅហើយអាឯងមិនប្រើចុះ ឯធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា នេះហៅប្រើហើយ គឺប្រើឱ្យបែរទៅក្រោយបានហើយ នឹងមានប្រើអម្ចាស់ឱ្យទៅទូលរែករបស់អ្វីក៏ទេ។
ស្ដេចស្ដាប់ហើយ ក៏មិនមានព្រះបន្ទូល ទេ ទ្រង់ស្ងៀម ធនញ្ជ័យក្រាបថ្វាយបង្គំលា ទៅទារប្រាក់អំពីអស់នាម៉ឺនដែលភ្នាល់ ហើយមានសំបុត្របោះត្រាយកប្រាក់ច្រើនប៉ុន្មាននឹងមិនរួច ហើយយកទៅឱ្យប្រពន្ធនូវម្ដាយឪពុកក្មេក ហើយនៅជាសុខសប្បាយ។
ឯ អស់នាម៉ឺនដែលធនញ្ជ័យយកប្រាក់ នោះកើតខឹងនឹងធនញ្ជ័យទាំងអស់ ទាំងស្ដេចក៏ខ្ញាល់ណាស់ដែរ ស្ដេចឱ្យហៅអស់នាម៉ឺនធំតូច ឃុន ហ្មឹន មហាតលិកមកឱ្យគិតជំនុំ នឹងបំបរបង់ធនញ្ជ័យឱ្យហើយ ត្បិតវាបង្កើតទោសច្រើនណាស់ ឯអស់នាម៉ឺនស្ដាប់ព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយក៏មកគិតជំនុំគ្នាឃើញថា នឹងបណ្ដេញវាឱ្យចុះសំពៅទៅស្រុកចិន ត្បិតស្រុកនោះធំហើយគេស្អប់វាតែឃើញវាទៅគេគង់សម្លាប់ចោល យើងបានសុខសប្បាយក្នុងនគរ ឯព្រះមហាក្សត្រក៏សប្បាយក្នុងព្រះរាជហឫទ័យ គិតឃើញដូច្នោះហើយ យកសេក្ដីឡើងទៅក្រាបទូលដោយដំណើរដែលបានជំនុំឃើញ ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយក៏ព្រម នឹងឱ្យទៅហៅធនញ្ជ័យមកប្រាប់ថា អាជ័យ អញនឹងឱ្យឯងទៅនៅស្រុកចិននឹងគេឯណោះ ត្បិតស្រុកគេធំ នៅទីស្រុកខ្មែរនេះមិនបានទេ មានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ឱ្យយកសំពៅ១មកឱ្យ ធនញ្ជ័យចុះទៅក្នុងសំពៅ ហើយឱ្យយកទៅប្រោសចោលឯស្រុកចិន ឱ្យស្ដេចក្រុងចិនសម្លាប់ កាលធនញ្ជ័យទៅដល់ស្រុកចិនហើយ ផ្ដាំអស់អ្នកសំពៅដែលគេវិលមកស្រុកខ្មែរវិញថា អញផ្ដាំទៅប្រពន្ធអញផង កុំឱ្យគិតទន្ទឹងអញឡើយ អញនឹងទៅវិញឆាប់ទេ អញសន្មត់តែ៧ខែ ឱ្យគេជូនអញទៅវិញឆាប់ទេ កុំថប់ព្រួយចិត្តឡើយ ឯអ្នកសំពៅថា អើសឹមអញប្រាប់ឱ្យបានទេ ថាហើយក៏ចេញសំពៅមកស្រុកវិញ។
ឯធនញ្ជ័យក៏ដើរទៅដល់ផ្ទះ នាម៉ឺនធំ ចូលទៅស៊ីឈ្នួលឱ្យគេប្រើធ្វើការ ដើរតាមនាម៉ឺននោះទៅគាល់ស្ដេចនោះ ឯនាម៉ឺននោះនឹងបានដឹងថាជាធនញ្ជ័យក៏ទេ ក៏គិតតែខ្មែរតែផ្ដាស់មិនបានសួរដណ្ដឹងឡើយ ឯធនញ្ជ័យគិតថា បើអញបានប្រាក់ឈ្នួលច្រើន អញនឹងគិតទិញអង្ករហើយគិតធ្វើនំរោយនិងប៉ែនឱ្យមានសរសៃអង្ករឡើង វែងៗ ហើយនឹងលក់ទិញស៊ីមិនឱ្យក្រពិបាកឡើយ គិតហើយធ្វើនំដូចចិត្តគិតនោះឯង ហើយលក់ឱ្យចិនទិញស៊ី កាលនោះស្រុកចិនមិនទាន់ធ្វើនំនោះទេ ដល់ឃើញធនញ្ជ័យធ្វើដូច្នោះហើយ ក៏បបួលគ្នាមកទិញនំស៊ី ហើយនិយាយថាអ្នកនេះធ្វើនំល្អណាស់ ឭទៅដល់ស្ដេចក្រុងចិនៗឱ្យហៅធនញ្ជ័យ ទៅដល់ហើយមានព្រះបន្ទូលថា ឯងធ្វើនំវែងៗមែនឬ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថាមែន ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អាយកមកឱ្យអញមើលផង ទើបធនញ្ជ័យវិលមកយកនំនោះទៅថ្វាយ ទើបស្ដេចដណ្ដឹងថា នំនេះឈ្មោះនំអី ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា នេះហៅថានំបញ្ចុក បើនឹងស៊ីឱ្យងើយ ហើយហារមាត់លើកដៃឱ្យខ្ពស់ទើបបានស៊ីជាពិសា ឯនំនេះបានជាធនញ្ជ័យថាដូច្នេះ ត្បិតចង់ឃើញស្ដេចក្រុងចិន ត្បិតឭតែព្រះបន្ទូល ឯព្រះភក្ត្រពុំដែលឃើញ ហើយចង់នឹងវិលមកស្រុកវិញ ឯស្ដេចក្រុងចិនឭដូច្នេះហើយក៏យកនំនោះមកថ្វាយហើយងើយដូចពាក្យ ធនញ្ជ័យថាដូច្នោះឯង ឯធនញ្ជ័យកាលបើស្ដេចសោយនំងើយឡើងហើយ ក៏មើលទៅឃើញមុខស្ដេចក្រុងចិនហើយថា មើលមុខស្ដេចក្រុងចិនឃើញខ្មៅអែ មើលមុខស្ដេចស្រុកខ្មែរ ដូចខែពេញបូណ៌មី ឯព្រះមហាក្សត្រក្រុងចិនឭធនញ្ជ័យដៀលដូច្នោះ ហើយ ក៏ទ្រង់នូវព្រះក្រោធខ្លាំងណាស់ ហើយត្រាស់ថាឱ្យអស់នាម៉ឺនចាប់យកទៅដាក់គុកសំរិទ្ធឱ្យដល់ស្លាប់ កុំលែងវា។
គុកនោះឯងត្រជាក់ណាស់ បើមនុស្សណាតែទៅដល់ហើយ ក៏ស្លាប់មិនរស់ឡើយ កាលថ្ងៃដែលយកធនញ្ជ័យទៅដាក់គុកនោះ មានចិន១នោះខុស គេយកទៅដាក់គុកជាមួយនឹងធនញ្ជ័យ បានជាពីរនាក់នឹងចិននោះ ឯគុកនោះតែដាក់ហើយមិនបាច់ដាក់ច្រវាក់ដាក់ឃ្នាង តែទៅដល់ហើយដោះចេញអស់ ទើបបញ្ចូលទៅក្នុងគុកនោះឯង ហើយទើបរាំងទ្វារទៅទប់ឱ្យស្លាប់ ឯធនញ្ជ័យដឹងជាងារត្រជាក់ណាស់ ហើយបបួលចិនទៅប្រដាល់ចម្បាប់ឱ្យក្ដៅបែកញើសស្រួលខ្លួន ហើយវិលមកឈប់វិញ បើកាលណាវាត្រជាក់ណាស់ក៏បបួលគ្នាទៅដាល់ៗតែសព្វថ្ងៃឥតមានរងារ សោះឡើយ លុះបានពីរថ្ងៃបីថ្ងៃ អស់នាម៉ឺនឱ្យទៅមើលឃើញនៅរស់ហើយវិលមកប្រាប់ថា អស់ទាំងអស់ទោសចិននិងខ្មែរនោះ មិនស្លាប់ទេ បើដូច្នោះនឹងទៅធ្វើដូចម្ដេច ទើបអស់នាម៉ឺនថា បើវាមិនស្លាប់ក៏ហីទៅចុះ ឯធនញ្ជ័យហើយនិងចិនគិតថា យើងនឹងគិតធ្វើខ្លែងបង្ហើរ ធ្វើអែកឱ្យឭតែយប់ថ្ងៃដាក់ចេញ គិតឃើញធ្វើខ្លែងបានហើយ បង្ហើរសព្វយប់ បានឭទៅដល់ស្ដេចៗឮសូរសម្លេចអែកនោះ វាប្លែកនឹងសម្លេងសត្វយំ ស្ដេចមិនដែលឭដូច្នោះ ហើយស្ដេចឆ្ងល់ក្នុងព្រះហឫទ័យថា ថ្ងៃមិនដែលឭមាត់យំ តែយប់អន្តឺតៗ តែសព្វយប់ ហើយស្ដេចហៅនាម៉ឺនមកគិតថា មាននរណានឹងដឹងថាសត្វអ្វីវាយំនោះ ហើយស្ដេចឱ្យហៅហោរមកគន់គូរមើល ឯហោរគន់គូរមើលទៅឃើញក្រាបទូលថា បានជាសត្វនេះវាយំដូច្នេះ ត្បិតកើតហេតុក្នុងនគរ បើហេតុឧត្បាតនេះពុំឃើញ សត្វនោះវានឹងស៊ីអស់ទាំងរាស្ត្រក្នុងនគរមិនខានឡើយ ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា បើដូច្នោះ តើឧត្បាតពីព្រោះអ្វី ហោរគន់គូរមើលឱ្យបានដឹងក៏នឹងធ្វើឱ្យជា កុំឱ្យសត្វនោះវាស៊ីមនុស្សរាស្ត្រប្រជាផងទាំងឡាយទើបហោរក្រាបទូល ថា ទូលព្រះបង្គំគិតទៅឃើញថា ត្បិតមានអ្នកប្រាជ្ញមួយគេនាំមកស្រុកខ្មែរមកប្រោសចោលស្រុកយើង ឥឡូវនេះទ្រង់ឱ្យដាក់គុកនោះឯង បានជាកើតហេតុដូច្នោះឥឡូវនេះមានតែគិតឱ្យស្រុកខ្មែរវិញទើបជា ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដេចក្រុងចិនឭហោរទាយដូច្នេះហើយ ស្ដេចភ្ញាក់ព្រះអង្គថា អញមិនដឹងជាអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរទេ មនុស្សស្រុកខ្មែរមិនដែលមកនៅរកស៊ីផ្ដេសផ្ដាសទេ បើដូច្នោះឱ្យទៅយកមកនឹងអង្វរសុំទោសកុំឱ្យខឹងនឹងអញឡើយ ឯអាមាត្យក៏រត់ទៅរកធនញ្ជ័យដែលនៅក្នុងគុកនោះឯងនាំមកថ្វាយ ស្ដេច ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដេចទតទៅឃើញធនញ្ជ័យមកដល់ហើយ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អញមិនដឹងថាខ្លួនឯងជាអ្នកប្រាជ្ញខ្មែរទេ ឥឡូវនេះឯងកុំខឹងនឹងអញឡើយ អញនឹងយកមនុស្សចិនទាំងស្រីទាំងប្រុសបាន១០០ អញសែនឯង ហើយឱ្យជូនឯងទៅស្រុកវិញ ឯធនញ្ជ័យក្រាបថ្វាយបង្គំទូលថា ខ្ញុំមិននឹងម្ចាស់ទេ សត្វដែលវាថានឹងស៊ីរាស្ត្រនោះ ខ្ញុំម្ចាស់ឱ្យវាទៅហៅហើយ ឯស្ដេចស្រុកចិនដណ្ដឹងថា ឈ្មោះសត្វអ្វីដែលវាយឭកន្តឺតៗនោះ ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា សត្វនោះឈ្មោះសត្វខ្លែងទើបស្ដេចទូលថារូបវាដូចម្ដេចក៏វាយំឭ ខ្លាំងម្លេះ ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ទូលព្រះបង្គំនឹងធ្វើរូបខ្លែងព្នងមកថ្វាយ ហើយធនញ្ជ័យទៅយកខ្លែងដែលបង្ហោះនោះមកថ្វាយ សត្វនេះវាយំនឹងស្នែង វាមិនបានយំនឹងមាត់វាដូចអស់ទាំងសត្វឯទៀតទេ ឯមហាក្សត្រស្ដាប់ធនញ្ជ័យក្រាបទូលដូច្នោះហើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា ប្លែកមិនដែលឃើញដូច្នេះ ទើបតែឥឡូវនេះ បើដូច្នេះយើងធ្វើបង្ហើរឱ្យវាយំមើលលែង ហើយឱ្យយកសំពៅមួយធំចំណុះមនុស្ស២០០នាក់ ហើយនឹងជូនធនញ្ជ័យទៅស្រុកខ្មែរវិញ ហើយឱ្យយកមនុស្សចិនបាន១០០នាក់ដាក់ក្នុងសំពៅហើយ ហើយនឹងស្បៀងដាក់ឱ្យជូនជាសំណែនធនញ្ជ័យ ជូនមកស្រុក លុះដល់ហើយធនញ្ជ័យឡើងទៅសួរម្ដាយឪពុកនូវប្រពន្ធ ហើយបញ្ជូនរបស់ដែលស្ដេចក្រុងចិនព្រះរាជទានសែនជូនមកទាំងអស់នោះ ហើយឡើងមកហើយ ឱ្យសង់ផ្ទះនៅជាសុខសប្បាយ បានជាមានចិននៅស្រុកខ្មែរ គេហៅថាចិនសំណែនធនញ្ជ័យទាល់តែឥឡូវនេះ។
ឯព្រះមហាក្សត្រស្រុក ខ្មែរឭថា ធនញ្ជ័យវិលមកវិញហើយ បានទាំងចិនមកផង ហើយស្ដេចនូវនាម៉ឺនទាំងអស់កោតខ្លាចប្រាជ្ញាធនញ្ជ័យ មិនហ៊ានធ្វើសេចក្ដីអ្វីឱ្យទាស់នឹងគំនិតធនញ្ជ័យឡើយ ព្រះមហាក្សត្រឱ្យទៅហៅ ធនញ្ជ័យមកសួរដណ្ដឹងអំពីស្រុកចិន ត្បិតវាបានទៅ ធនញ្ជ័យក៏ក្រាបទូលតាមដំណើរដែលបានទៅឃើញ ហើយនិយាយថា កាលខ្លួនខ្ញុំបានទៅដល់ហើយគិតឱ្យបានមកវិញនោះ ព្រោះធ្វើខ្លែងព្នងបង្ហើរ ស្ដេចបានឭសូរអែកខ្លែង បានជាខ្ញុំបានមកវិញ ឯព្រះមហាក្សត្រឱ្យធ្វើខ្លែងនោះបង្ហើរនឹងមើលលែង ធនញ្ជ័យក៏ធ្វើខ្លែងទៅថ្វាយឱ្យស្ដេចទត ដូច្នោះឯងហៅខ្លែងព្នង បានជាស្ដេចចេះធ្វើខ្លែងដល់ឥឡូវនេះឯង។
ឯធនញ្ជ័យដល់មានជំងឺ ឈឺធ្ងន់ណាស់ ហើយផ្ដាំប្រពន្ធថា បើអញនឹងស្លាប់ទៅហើយ ឱ្យយកទៅកប់នោះ ឱ្យធ្វើចម្រូងបោះលើផ្លូវនោះឱ្យច្រើនកុំឱ្យខាន ហើយឱ្យទៅ ទូលហ្លួងថា អញឈឺខ្លាំងណាស់ហើយ ឯប្រពន្ធនោះទៅទូលហ្លួងដូចពាក្យធនញ្ជ័យ ស្ដេចដឹងដូច្នោះ ហើយក៏ស្ដេចទៅសួរធនញ្ជ័យ ដល់ហើយស្ដេចចូលទៅសួរធនញ្ជ័យថា ឯងឈឺតើដូចម្ដេច ធនញ្ជ័យទូលថាសូមទ្រង់ចូលមកជិតខ្ញុំៗនឹងផ្ដាំទុក ខ្ញុំទូលខ្លាំងមិនបានទេ ស្ដេចស្ដាប់ហើយចូលទៅជិត ធនញ្ជ័យទូលថា សូមទ្រង់ឱនព្រះកេសមកជិតនឹងមាត់ខ្ញុំ ស្ដេចក៏ឱនត្រចៀកទៅជិតមាត់ធនញ្ជ័យៗក៏ផ្ដាំថា បើស៊ីត្រីព្រួលកុំចោលស្រកា បើស៊ីត្រីប្រាកុំចោលស្រកី ឱ្យស្លក្បាលត្រីប្រានឹងម្ជូរសណ្ដាន់ ឱ្យស្ដេចទុកកុំឱ្យភ្លេច ស្ដេចស្ដាប់ហើយវិលមកដំណាក់វិញ ឯអស់នាម៉ឺនសួរហ្លួងថា ធនញ្ជ័យវាផ្ដាំថាដូចម្ដេច ព្រះមហាក្សត្រស្ដេចស្ដាប់ហើយ ក៏ប្រាប់អស់នាម៉ឺនថា តាមពាក្យធនញ្ជ័យថា ស៊ីត្រីព្រួលកុំចោលស្រកា បើស៊ីត្រីប្រាកុំចោលស្រកី ឱ្យស្លក្បាលត្រីប្រានឹងម្ជូរសណ្ដាន់ វាថាជាលេងវាទេ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលដូច្នេះ ក៏អស់នាម៉ឺនមិនជឿឡើយ អាជ័យនេះជាអ្នកប្រាជ្ញធំណាស់ ដឹងជាគេថាដូចម្ដេចនឹងព្រះមហាក្សត្រ។ កាលធនញ្ជ័យស្លាប់ទៅ គេក៏យកទៅកប់ ហើយធ្វើចម្រូងដោតផ្លូវនោះ តាមពាក្យធនញ្ជ័យនោះឯង អស់នាម៉ឺននៅអ្នកក្នុងវាំងដែលខឹងស្អប់ធនញ្ជ័យថា ធនញ្ជ័យឆោរយកប្រាក់ ឭថាធនញ្ជ័យស្លាប់ហើយ គេយកទៅកប់នៅទីត្រង់ណា ក៏ប្រើមនុស្សជុះអាចម៍ដាក់ផ្លូវ ឯអស់មនុស្សទាំងនោះក៏ទៅដល់ផ្នូរ ហើយក៏សើយសំពត់ដាក់គូថនឹងជុះ មិនបានដឹងថាមានចម្រូង វាសគូថរាល់គ្នា រាងមិនហ៊ានទៅទៀតឡើយ ហើយខ្លាចធនញ្ជ័យ ក៏ស្រដីប្រាប់គ្នារៀងទៅ នេះប្រាកដជាអ្នកមានប្រាជ្ញថា ដល់ស្លាប់ទៅហើយក៏គង់គិតទុកឱ្យបានគង់ដឹងជា ឯងទៅជុះអាចម៍ដាក់ផ្លូវគាត់ បានជាមានផ្ដាំឱ្យគេទៅដោតចម្រូងទុកឱ្យមុតគូថឯង៕
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 Responses to “រឿង ធនញ្ជ័យ (ភាគ២)”
Post a Comment