Wednesday, 24 June 2015
រឿង ធនញ្ជ័យ (ភាគ១)
Do you like this story?
នេះនឹងនិយាយពីរឿងធនញ្ជ័យ កាលដើមឡើយមក ចាប់កំណើតក្នុងពោះនាងម្ដាយ។ ម្តាយដេកទៅយល់សប្ដិតែទៀប ឯព្រឹកដូចជាយល់សូង យល់សប្ដិបេះដូងបេះទាំងបានផ្លែ យល់សប្ដិឃើញខែៗនោះពេញបូរមី នាងនោះភ្ញាក់ឡើងពីដេកគិតថា សប្ដិនេះល្អណាស់បើដូច្នេះអញនឹងទៅឱ្យហោរមើលឱ្យបាន ដឹងថាសប្ដិនេះល្អ ឬអាក្រក់ គិតស្រេចយកទៀនធូប ទៅដល់ផ្ទះហោរ អ្នកហោរមិននៅ នៅប្រពន្ធហោរ នាងនោះទៅដល់ផ្ទះហោរហើយសួរថា អ្នកហោរនៅទេ ប្រពន្ធហោរប្រាប់ថាមិននៅទេ រកគាត់ថ្វីនាង នាងនោះប្រាប់ថា មករកគាត់ឱ្យទាយ ត្បិតខ្ញុំដេកទៅយល់សប្ដិទៀប ឯព្រឹកហាក់ដូចយល់សូង យល់សប្ដិឡើងបេះដូងបោះបានទាំងផ្លែ យល់សប្ដិឃើញខែៗនោះពេញបរមី ប្រពន្ធហោរគុណគូរហើយបានដឹងសព្វគ្រប់ថា "នាងនោះនឹងកើតកូនៗនោះប្រុសហើយនឹងបានជាស្ដេច" ដឹងដូច្នោះប្រពន្ធហោក៏គិតថា "អញនឹងទាយឱ្យទៅជាខ្ញុំគេ" នាងនោះ ស្ដាប់នាងប្រពន្ធហោរទាយដូច្នោះហើយ ក៏លាវិលមកផ្ទះវិញ។
ដល់ សម្រាលកូននោះមកប្រុស បានអាយុ៧ឆ្នាំ ដើរទៅលេងខាងផ្ទះមហាសេដ្ឋីសព្វៗថ្ងៃ ឯប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីត្បាញលើផ្ទះ បោះត្រល់ទៅវាធ្លាក់ទៅដីក្រឡេកមើលទៅឃើញធនញ្ជ័យនៅនោះ ស្រែកហៅថា "អាជ័យរើសត្រល់ឱ្យអញ" ទើបធនញ្ជ័យសូរថា "បើខ្ញុំរើសត្រល់ តើឱ្យរបស់អ្វីខ្ញុំ" ប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីថា "អញឱ្យអំបុកអាជ័យឯង" ធនញ្ជ័យថា"ឱ្យតិច ឬច្រើន" នោះនាងប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីប្រាប់ថា"អញឱ្យច្រើន" ទើបធនញ្ជ័យរើសត្រល់ ហើយអង្គុយចាំទារអំបុកអំពីប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីថា "ឱ្យអំបុកមក ខ្ញុំនឹងទៅផ្ទះ" ប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីឱ្យអំបុកមកធនញ្ជ័យៗថា "តិចណាស់ ឱ្យច្រើនទៀត" ទើបប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីឱ្យយកអំបុកមកឱ្យធនញ្ជ័យច្រើនមួយកញ្ជើ ធនញ្ជ័យនៅតែថាឱ្យច្រើនទៀត នោះប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីថា អញឱ្យអស់ច្រើនប៉ុណ្ណោះឯង ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយ ខឹងយំទារតែអំបុកច្រើនៗនោះ ឭទៅដល់មហាសេដ្ឋីៗដើរចូលមកមើលហើយសួរថា "អាជ័យថ្វីក៏យំ" ទើបប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីប្រាប់ថា "ខ្ញុំឱ្យរើសត្រល់ឱ្យខ្ញុំថាឱ្យអំបុកច្រើន ឥឡូវខ្ញុំឱ្យមួយកញ្ជើវានៅតែថា ឱ្យច្រើនទៀតឥឡូវនេះវាអង្គុយតែយំ " នោះ មហាសេដ្ឋីថា "ឱឯងមិនដឹងចិត្តអាជ័យទេ មានតែអញឱ្យវា ទើបវាព្រមសុខចិត្ត" ទើបមហាសេដ្ឋីហៅថា "អាជ័យមកឯណេះអញនឹងឱ្យអំបុកឯងច្រើន" ឯធនញ្ជ័យឭមហាសេដ្ឋីហៅដូច្នោះហើយ ដើរទៅតាមមហាសេដ្ឋី ទើបមហាសេដ្ឋីឱ្យយកចង្អេរ១ និងកញ្ជើ១ មកដាក់អំបុក បានជា២ដុំហើយសួរថា "អាជ័យអាមើលអំបុកណាច្រើន" ធនញ្ជ័យថា "អាចង្អេនេះច្រើន អកញ្ជើនេះតិច" ទើបមហាសេដ្ឋីថា "បើឯណាច្រើនអាឯងយកច្រើននោះចុះ" ធនញ្ជ័យយកអំបុកនោះ ហើយក៏គិតតែក្នុងចិត្តឯងថា "ឱអញចាញ់បោកមហាសេដ្ឋីនេះហើយ អញនឹងផ្ចាញ់ប្រាជ្ញាគាត់នេះឱ្យបាន ទើបអញសុខចិត្ត"។ ធនញ្ជ័យគិតដូច្នោះស្រេចហើយដើរទៅដល់ម្ដាយ ឪពុក ប្រាប់ម្ដាយថា "អ្នកម៉ែទៅខ្ចីប្រាក់សេដ្ឋីចុះ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាអ្នកបម្រើមហាសេដ្ឋី សូមម៉ែធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំប៉ង ខ្ញុំមិននៅនឹងអ្នកម៉ែទេ"។ ម្ដាយធនញ្ជ័យស្ដាប់កូនថាដូច្នោះហើយសួរកូនថា "អ្នកមាសម្ដាយ ម្ដាយនឹងមិនជំពាក់បំណុលគេក៏ទេ ម្ដេចក៏ឱ្យម្ដាយយកកូនទៅនៅជាខ្ញុំគេដូច្នោះ" ទើបធនញ្ជ័យប្រាប់ម្ដាយថា "ខ្ញុំទៅនៅផ្ចាញ់ប្រាជ្ញាលោកមហាសេដ្ឋីទេ ឱ្យកូនទៅនៅជាខ្ញុំមហាសេដ្ឋីអំពីថ្ងៃនោះឯងទៅ"។
ចាប់ពីពេលនោះមក មហាសេដ្ឋីក៏ ប្រើចៅធនញ្ជ័យ ឱ្យកាន់ថាសស្លាដើរតាមទៅគាល់ស្ដេចសព្វៗថ្ងៃទៅ ឯធនញ្ជ័យដើរក្រដល់ ត្បិតមហាសេដ្ឋីជិះសេះ នឹងដើរមិនទាន់ បានជាមហាសេដ្ឋីស្រដីថា "អាជ័យឯងដើរដូចម្ដេចក៏មិនទាន់អញ" ទើបធនញ្ជ័យប្រាប់ថា "ត្បិតខ្ញុំខ្លាចវាជ្រុះប្រអប់អំពីថាសស្លា" ទើបមហាសេដ្ឋីស្រដីប្រាប់ថា "អំពីថ្ងៃនេះទៅ អាឯងរត់ឱ្យតែបានតែទាន់សេះអញ បើវាជ្រុះរបស់កុំឈប់រើសឡើយ" ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយឆ្លើយថាបាទ។
លុះដល់ថ្ងៃឯក្រោយវិញទៀតនោះ ធនញ្ជ័យនឹងទៅតាមមហាសេដ្ឋី កាលមហាសេដ្ឋីឡើងជិះសេះបរចេញទៅ ធនញ្ជ័យក៏រត់តាមក្រោយសេះជ្រុះអស់ប្រអប់ស្លាអំពីក្នុងថង់ស្រេះនោះ នៅតែថាសស្លា ហើយនិងថង់ស្រែះទទេ លុះទៅដល់សាលាមហាសេដ្ឋីចុះអំពីលើខ្នងសេះហើយឡើងលើសាលា ជួបជុំ អង្គុយនឹងអស់នាម៉ឺនធំតូច ហើយហៅទៅថា "អាជ័យយកថាស់ស្លាមកឱ្យអញស៊ី" ឯធនញ្ជ័យយកថាសស្លាជូនមហាសេដ្ឋី ហើយថយមកអង្គុយនៅទីមួយដ៏សមគួរនឹងខ្លួនឯង មហាសេដ្ឋីទទួលថាសស្លាមកហើយ ក៏មើលទៅឃើញតែថាសទទេ ខ្មាសគេមិនហ៊ានស្រដីថាអ្វីៗឡើយ លុះដល់ពេលត្រលប់មកផ្ទះវិញ ហើយហៅថា "អាជ័យអាមកណេះ" ឯធ្នញ្ជ័យឭមហាសេដ្ឋីហៅដូច្នោះហើយ ក៏ដើរចូលទៅ។ មហាសេដ្ឋីក៏សួរថា "អាជ័យឯងដូចជាធ្លាក់ប្រអប់អស់មិនរើសឡើងវិញ" ធញ្ជ័យនជម្រាបថា"ខ្ញុំខ្លាចដើរមិនទាន់តាមលោកតា បានជាខ្ញុំមិនហ៊ានឈប់រើស ត្បិតលោកតាផ្ដាំឱ្យខ្ញុំឱ្យទាន់សេះលោកតានោះឯង " ឯមហាសេដ្ឋីស្រដីប្រាប់ថា "បើទៅលើកក្រោយ ជ្រុះរបស់អ្វីឱ្យរើសកុំខាន បើមិនបានរើស អញវាយអាឯង" ធនញ្ជ័យស្ដាប់ឭសម្ដីផ្ដាំដូច្នោះហើយក៏ចាំទុក។ លុះដល់ព្រឹកឡើងនឹងទៅគាល់ស្ដេច ហើយឡើងជិះសេះ ហើយធនញ្ជ័យកាន់ថាសស្លាដើរតាមក្រោយសេះ ដែលមហាសេដ្ឋីជិះនោះឯង ឯសេះនោះវាជុះអាចម៍ ធនញ្ជ័យក៏រើសអាចម៍សេះនោះដាក់ក្នុងថាសស្លានោះ ទាល់តែពេញ ហើយដើរតាមក្រោយទៅ មហាសេដ្ឋីជិះសេះទៅដល់មុន រកមើលធនញ្ជ័យបាត់។
លុះ ដល់ធនញ្ជ័យដើរទៅដល់ក៏សួរថា អាឯងមកឱ្យអញនឹងសួរមើលអាឯងថ្វីក៏ដើរមិនឱ្យទាន់អញ ទើបធនញ្ជ័យជម្រាបថា "បានជាខ្ញុំដើរមិនទាន់លោកតានោះ ត្បិតខ្ញុំបាទឈប់រើសអាចម៍សេះវាធ្លាក់ច្រើនណាស់ត្បិតប្រសាសន៍លោក តាផ្ដាំថា បើរបស់អ្វីវាជ្រុះ ឱ្យខ្ញុំបាទឈប់រើស ហេតុដូច្នេះបានជាយូរ" ទើបមហាសេដ្ឋីថា "អាឯងឱ្យថាសស្លាមកអញ" ធនញ្ជ័យឱ្យថាសស្លាមកមហាសេដ្ឋី មហាសេដ្ឋីមើលមិនឃើញអាចម៍នៅក្នុងថង់ស្រែះនោះ ក៏អៀនខ្មាស់អស់នាម៉ឺនដែលអង្គុយនៅសាលាជាមួយគ្នា មហាសេដ្ឋីមិនស្រដីថាអ្វីៗឡើយ ហើយក៏ចុះអំពីសាលាឡើងសេះបរទៅផ្ទះវិញ ឯធនញ្ជ័យក៏យកថាសស្លាមកហើយក៏ដើរទៅតាមមហាសេដ្ឋី លុះដល់ទៅមហាសេដ្ឋី។ ហៅថា"អាជ័យឯងកុំដើរតាមអញទៅគាល់ឡើយ អាឯងសមតែនៅចាំចំការវិញទើបសមនឹងមុខងារអាឯង" ហើយមហាសេដ្ឋីស្រដីប្រាប់ថា "តាំងតែពីថ្ងៃនេះទៅ អាឯងទៅចាំចំការតែសព្វៗថ្ងៃទៅ" ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ឆ្លើយថា បាទ ហើយក៏ដើរទៅចាំចំការនោះដូចមហាសេដ្ឋីប្រើដូច្នោះឯង។
ឯអស់ដំណាំ នៅក្នុងចំការនោះ សត្វគោក្របីវាស៊ីអស់ ធនញ្ជ័យនឹងមានដេញក៏ទេ លុះដល់មហាសេដ្ឋីដើរទៅមើលចំការនោះ ក៏មិនឃើញមានដំណាំអ្វីឡើយ ឃើញតែគោក្របីវាស៊ីអស់ ហើយហៅថា អាជ័យអើយ អាមកណេះអញនឹងសួរអាឯងមើល ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ដើរចូលទៅហើយក៏សំពេះក្រាបនៅ មុខមហាសេដ្ឋី នៅ ស្ងៀមចាំស្ដាំមហាសេដ្ឋីនឹងថាដូចម្ដេច មហាសេដ្ឋីសួរថា "អាជ័យដើរទៅឯណាក៏មិនដេញគោក្របីវាស៊ីដំណាំអស់" ទើបធនញ្ជ័យឆ្លើយថា "បានជាខ្ញុំបាទពុំដេញគោក្របីវាស៊ីដំណាំនោះ ត្បិតលោកតាមិនផ្ដាំឱ្យដេញគោក្របី លោកតាផ្ដាំតែថា ឱ្យខ្ញុំបាទមើលតែចំការ ឥឡូវនេះចំការវានៅទេ នឹងមានបាត់ទេ" ឯមហាសេដ្ឋីស្ដាប់ហើយក៏ស្ងៀម ហើយគិតថាអាជ័យនេះហៅពេញជាកាចណាស់ បើដូច្នោះ តើនឹងប្រើការអ្វីបាន ទើបមហាសេដ្ឋីគិតថា មានតែប្រើវាឱ្យឃ្វាលគោវិញ ទើបមហាសេដ្ឋីហៅថា "អាជ័យអាឯងមកឯណេះ" ធនញ្ជ័យឭហើយឆ្លើយថា បាទ ហើយដើរចូលទៅដល់ហើយអង្គុយនៅស្ងៀម ឯមហាសេដ្ឋីប្រាប់ថា "អាជ័យទៅឃ្វាលគោសព្វៗថ្ងៃកុំឱ្យខានឡើយ" ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ជម្រាបមហាសេដ្ឋីថា "ត្បិតខ្លួនខ្ញុំបាទឥតមានប្រពន្ធ ឥឡូវនេះលោកតាឱ្យទៅឃ្វាលគោនោះ ខ្ញុំបាទអរហើយនឹងបានប្រពន្ធច្រើន ខ្ញុំបាទជម្រាបថាគោញីទាំងអស់ ដែលមានប៉ុន្មាននៅក្នុងរោងនេះ ឈ្មោះតែគោញី ខ្ញុំបាទយកធ្វើជាប្រពន្ធទាំងអស់"។
ធនញ្ជ័យជម្រាប មហាសេដ្ឋីរួចហើយក៏លា ទៅសព្វៗថ្ងៃ ហើយបើមានគោឈ្មោលឯណាវាមកពាក់គោញីនោះ ធនញ្ជ័យក៏ចាប់ថា គោញីនោះ វាលួចប្រពន្ធខ្លួនហើយចងទុកជាច្រើនណាស់ ម្ចាស់គោឈ្មោលគេមកសុំយក ធនញ្ជ័យមិនឱ្យ ហើយប្រាប់ថា"គោអ្នកឯងលួចប្រពន្ធអញ បើចងបានមានតែយកប្រាក់មកឱ្យអញ ទើបអញបើកឱ្យយកទៅ បើមិនយកប្រាក់មកឱ្យអញៗមិនបើកវាទេ" ឯម្ចាស់គោនោះកាលបើបានឭធនញ្ជ័យថាដូច្នោះហើយ ក៏វិលទៅ ជម្រាបលោកមហាសេដ្ឋីថា សូមជម្រាបលោកមហាសេដ្ឋីបានជ្រាប "ត្បិតលោកឱ្យធនញ្ជ័យឃ្វាលគោនោះវាចាប់គោឈ្មោលយើងខ្ញុំរាល់គ្នា អស់គោ ២០ ឬ៣០ វាថាគោនេះទៅលួចប្រពន្ធវា ហើយវាថា គោញីទាំងអស់នោះឯងលោកមហាសេដ្ឋីឱ្យជាប្រពន្ធវា បើដូច្នេះខ្ញុំបាទទាំងអស់គ្នា ពុំសុខចិត្តនឹងធនញ្ជ័យធ្វើមិនត្រូមត្រូវសូមឱ្យលោកឱ្យយកគោខ្ញុំ បាទវិញ"។
ឯមហាសេដ្ឋីស្ដាប់ហើយ ក៏គិតថាអញប្រើអាជ័យនេះនឹងកើតទោសច្រើនទៅទៀត ហើយប្រើមនុស្សម្នាក់ថា អាឯងទៅហៅអាជ័យ ហើយយកទាំងគោដែលវាចាប់នោះមកផង បម្រើនោះស្ដាប់ហើយក៏ដើរទៅហៅធនញ្ជ័យដូចពាក្យមហាសេដ្ឋីប្រើនោះ ឯង ទៅដល់ហើយប្រាប់ថា ចៅជ័យឥឡូវនេះលោកមហាសេដ្ឋីប្រើអញមកហៅចៅជ័យឯង ហើយឱ្យយកទាំងគោដែលចាប់របស់គេនោះទៅផង ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ឆ្លើយថា បើដូច្នោះ ឯងជួយដឹកគោឱ្យអញផង ហើយក៏ដឹកគោនោះយកទៅដល់មហាសេដ្ឋី អាបម្រើទៅជម្រាបថា ចៅជ័យមកដល់ហើយយកទាំងគោនោះមកផង មហាសេដ្ឋីសួរថា "អាជ័យឯងដូចម្ដេចក៏បានជាទៅចាប់គោគេហើយថាជាសួចប្រពន្ធអាឯង" ឯធនញ្ជ័យជម្រាបថា "ខ្ញុំបាទបានជម្រាបសូមយកគោញីនោះឯងជាប្រពន្ធខ្ញុំបាទ ឥឡូវនេះគោឈ្មោលទាំងអស់នេះឯងវាដេញចង់ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំហើយបាន ជាខ្ញុំបាទចាប់ចងទុកនឹងយកមកប្ដឹងលោកតា បើលោកតាមានប្រសាសន៍ដូចម្ដេចក៏ខ្ញុំបាទព្រម មិនហ៊ានទទឹងទេ"។
ឯ មហាសេដ្ឋីស្ដាប់ធនញ្ជ័យជម្រាប ដូច្នោះហើយ ទើបប្រាប់ថា "អាឯងឱ្យគោរបស់គេទៅម្ចាស់គេវិញ ហើយខ្លួនអាឯងកុំទៅឃ្វាលគោទៀត វាបង្កើតទោសច្រើនណាស់ អាឯងបានតែប្រើការក្នុងផ្ទះវិញទើបជា" ឯធនញ្ជ័យក៏ខានពុំបានទៅឃ្វាលគោអំពីថ្ងៃនោះឯង មហាសេដ្ឋីក៏ប្រើធនញ្ជ័យឱ្យធ្វើការក្នុងផ្ទះសព្វថ្ងៃទៅ។
មាន កាលមួយថ្ងៃមហាសេដ្ឋីចេញទៅអង្គុយ លេងនៅសាលាក្រៅ និយាយនឹងអស់នាម៉ឺនដែលគេមកគិតការអ្វីៗនឹងមហាសេដ្ឋី អំពីព្រឹកដល់ថ្ងៃជិតត្រង់ ពេលឃ្លានបាយ ប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីស្រដីប្រើថាអាជ័យទៅហៅលោកតាអាឯងមកពីសាបាយ វាថ្ងៃណាស់ហើយ។
ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ដើរទៅហៅ មហាសេដ្ឋីថា "លោកតាអើយពីសាបាយ" ដើរបន្តិចទៅហៅម្ដងស្រែកហៅទៅឭដល់មហាសេដ្ឋីៗក៏ខ្មាស់គេណាស់ តែមិនស្រដីថាឱ្យដឹងឡើយ ធនញ្ជ័យហៅហើយដើរទៅដល់មហាសេដ្ឋីហើយស្រែកថា លោកយាយឱ្យហៅលោកតាទៅពីសាបាយ ត្បិតថ្ងៃណាស់ហើយ មហាសេដ្ឋីខឹង ហើយចុះពីសាលាដើរទៅដល់ផ្ទះហើយស្រដីថា "ដូចម្ដេចក៏បានអាជ័យឯងស្រែកហៅអញខ្លាំងអញម្ល៉េះបើដើរដល់ជិតសឹម ប្រាប់វាអ្វី" ធនញ្ជ័យឆ្លើយថា ខ្ញុំបាទនឹងធ្វើឯងក៏ទេ ត្បិតលោកយាយប្រើឱ្យហៅលោកតាមកពីសាបាយ បានជាខ្ញុំបាទហៅដូច្នោះឯង មហាសេដ្ឋីស្រដីថា "អាឯងអំពីថ្ងៃនេះទៅ បើគេប្រើឱ្យទៅហៅអញ អាឯងដើរឱ្យដល់ទៅសឹមប្រាប់អញតិចៗ កុំឱ្យគេឭឡើយ បើអាឯងហៅដូចពីមុននោះទៀត អញវាយអាឯងមិនខាន" ឯធនញ្ជ័យក៏ចាំទុកក្នុងចិត្តហើយនៅយូរបន្តិចទៅ។
មានកាលមួយ ថ្ងៃមហាសេដ្ឋីដើរទៅអង្គុយឯសាលាក្រៅបង្គាប់មនុស្សម្នាឱ្យធ្វើការ គ្រានោះភ្លើងឆេះផ្ទះមហាសេដ្ឋីនោះឯង ប្រពន្ធមហាសេដ្ឋីភ័យហើយហៅថា អាជ័យទៅហៅលោកតាអាឯងប្រាប់ថាភ្លើងឆេះផ្ទះអស់ហើយ ឯធនញ្ជ័យក៏ដើរហៅមហាសេដ្ឋីថា លោកតាអើយភ្លើងឆេះផ្ទះអស់ហើយ តែថាតិចៗជើងប្រឹងតែដើរ មាត់ក៏ប្រាប់តិចៗថា លោកតាអើយភ្លើងឆេះផ្ទះអស់ហើយ មហាសេដ្ឋីក្រឡេកមើលមកឃើញធនញ្ជ័យដើរ ហើយធ្វើមាត់ម្ហបៗ មហាសេដ្ឋីមន្ទិលក្នុងចិត្តហើយស្រែកសួរថា "អាជ័យអើយអាឯងថាអីក៏មិនថាឱ្យខ្លាំងមក អញនឹងឭ" ឯធនញ្ជ័យក៏ថាតិចៗដូចដែលនោះឯង លុះដើរទៅដល់ហើយឱនទៅខ្សិបថា លោកតាភ្លើងឆេះផ្ទះអស់ហើយ ឯមហាសេដ្ឋីស្ដាប់ដឹងដូច្នោះហើយប្រើអាជ័យថា "ទៅយករបស់ស្រាលៗឱ្យឆាប់ទៅ" ធនញ្ជ័យក៏រត់ទៅយកឯសម្បុកមាន់ដែលវាពុំទាន់បានភ្លើងឆេះនោះ យកទៅទុកច្រើន ប្រមាណជា៣០សម្បុកមាន់នោះ លុះដល់ភ្លើងរលត់ហើយ មហាសេដ្ឋីស្រដីប្រាប់គេឱ្យយកអស់របស់ដែលយកបានភ្លើងពុំបានឆេះនោះ មកអស់ហើយ បាត់តែធនញ្ជ័យពុំឃើញយកមក នោះមហាសេដ្ឋីហៅ"អាជ័យឯងយកបានរបស់អីទុកខ្លះយកមកឱ្យអញនឹងមើល" ឯធនញ្ជ័យថា"ខ្ញុំបាទយកបានច្រើនចាំខ្ញុំបាទទៅយកមកជូនហើយ" ធនញ្ជ័យទៅយកសម្បុកមាន់នោះមកឱ្យមហាសេដ្ឋី ឯមហាសេដ្ឋីថា "អាជ័យដូចម្ដេចក៏ទៅយកសម្បុកមាន់វិញ ឯរបស់ឯទៀតក៏អាឯងមិនយក" ឯធនញ្ជ័យឆ្លើយថា "ត្បិតលោកតាផ្ដាំថាយករបស់ស្រាលៗនោះឯង បានជាខ្ញុំយកសម្បុកមាន់នោះឯង វាស្រាលជាងរបស់ដទៃ"។
ឯមហាសេដ្ឋី ក៏ប្រាប់ថា "អាឯងទៅរកចាប់នរណាជាដើមភ្លើងឱ្យឆេះផ្ទះនេះ" ឯធនញ្ជ័យឭហើយក៏ដើរទៅចាប់ជើងក្រាននោះចងដាក់ឃ្នាងនាំមក ជូនមហាសេដ្ឋីហើយស្រដីជម្រាបថា "ជើងក្រាននេះឯងចាដើមភ្លើងតែងតែនាំឆេះអំពីជើងក្រាននេះឯង រាល់ផ្ទះមនុស្សសព្វថ្ងៃ ប្រាកដជាឆេះជើងក្រាននេះឯង ថាបើមិនមែនទេ ខ្ញុំបានទទួលខុសឱ្យលោកតាធ្វើទោស" ឯមហាសេដ្ឋីស្ដាប់ហើយក៏គិតតែក្នុងចិត្តថា "អាជ័យនេះឃើញថាអញនឹងប្រើវាមិនបាន បើប្រើទៅឃើញថានឹងខូចរបស់ទ្រព្យច្រើន បើដូច្នោះមានតែអញនាំទៅថ្វាយស្ដេចឱ្យស្រឡះអំពីខ្លួនអញ" គិតដូច្នោះហើយក៏ប្រាប់ថាអាជ័យឯង អញនឹងយកទៅថ្វាយហ្លួងក្នុងព្រឹកស្អែកនេះឯងហើយឯធនញ្ជ័យក៏ ស្ងៀមទៅ។
លុះដល់ព្រឹកឡើង ឯមហាសេដ្ឋីក៏រៀបខ្លួននឹងឡើងទៅគាល់ ហើយយកធនញ្ជ័យទៅផង លុះដល់ហើយក្រាបបង្គំគាល់ទើបទូលថា សូមទានក្រាបទូលត្បិតទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំមានក្មេងម្នាក់មាន ប្រាជ្ញាណាស់ នឹងដេញប្រាជ្ញាវាមិនទាន់ឡើយ គ្មានមនុស្សឯណានឹងកុហកដូចគ្មាន ឥឡូវនេះខ្ញុំទូលបង្គំយកមកថ្វាយជាខ្ញុំលួងធូលីព្រះបាទ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយមានបន្ទូលត្រាស់ហៅថា អាជ័យចូលមកឱ្យ ឯធនញ្ជ័យក៏ឆ្លើយថា ព្រះករុណាពិសេស ហើយខិតចូលទៅក្រាបជិតមុខព្រះភក្ត្រ ទើបមហាក្សត្រសួរថា អាជ័យឯងនេះចេះកុហកមែនឬទេ ឯធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ចេះមែន ស្ដេចត្រាស់ថា បើដូច្នោះអាឯងកុហកអញនឹងមើល ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ឯកុហកនេះមានក្បួននៅផ្ទះទូលបង្គំជាខ្ញុំ ទើបស្ដេចត្រាស់ថា បើដូច្នោះអាឯងទៅយកមកនឹងកុហកអញមើល ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថាមានតែឱ្យហោរាសិកម្នាក់ទៅយកក្បួនកុហកអំពី ផ្ទះទូលបង្គំជាខ្ញុំទើបស្ដេចត្រាស់ប្រើមហាតលិកម្នាក់ថា អាឯងទៅយកក្បួនកុហកពីអាជ័យឱ្យឆាប់ ឯមហាតលិកនោះក្រាបថ្វាយបង្គំ ហើយក៏រត់ទៅដល់ផ្ទះធនញ្ជ័យ ហើយប្រាប់ម្ដាយធនញ្ជ័យថា ត្បិតធនញ្ជ័យប្រាប់ថាឱ្យមកយកក្បួនកុហកនោះ ឯម្ដាយស្ដាប់ហើយឆ្លើយថាគ្មានទេ ទើបស្ដេចមានព្រះបន្ទូលត្រាស់សួរថា អាជ័យអាឯងថាមានក្បួនកុហកនៅឯផ្ទះ ឥឡូវនេះឱ្យទៅយកម្ដាយអាឯងថាគ្មានទេ ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថានេះហើយហៅថាកុហកថ្វាយហើយសូមទានជ្រាប។
ស្ដេច ស្ដាប់ក៏ទ្រង់ព្រះសម្រួល ហើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា អាជ័យឯងនៅគាល់បម្រើអញសព្វៗថ្ងៃកុំឱ្យខាន ឯធនញ្ជ័យទទួលព្រះបន្ទូលហើយក៏នៅស្ងៀម ហើយគាល់បម្រើគ្មានខានដល់មួយថ្ងៃ។
មានកាលមួយ ថ្ងៃស្ដេចគិតក្នុងព្រះរាជហឫទ័យថា អញនឹងល្បងប្រាជ្ញាអាជ័យចង់ដឹងមើល លុះដល់ព្រឹកឡើងហើយស្ដេចយាងទៅកំពង់ទឹកហើយស្ដេចយាងទៅកំពង់ទឹក ហើយបានហៅអស់នាម៉ឺនធំតូចទាំងប៉ុន្មានៗរកពងមាន់មួយម្នាក់ឱ្យ ក្ដាប់ចុះទៅក្នុងទឹកមុជទៅងើបឡើងឱ្យថា តុក្កតតពង១ ថ្វាយស្ដេច ឯធនញ្ជ័យកុំឱ្យដឹងឡើយឯអស់នាម៉ឺនរកពងមាន់បាន១ម្នាក់ហើយចុះ ទឹក មុជទៅងើបឡើងថាតុក្កតតពង១ ថ្វាយហើយ ម្នាក់មុជទៅទៀតហើយងើបឡើងថា ដូចគ្នាហើយថ្វាយពងមាន់នោះគ្រប់គ្នា ហើយនៅតែធនញ្ជ័យក្រោយគេ មិនបានដឹងខ្លួនថាស្ដេចឱ្យចុះទឹកកាន់ពងមាន់ទៅដូច្នោះឡើយ ហើយស្ដេចឱ្យហៅមកថា អាជ័យអាឯងចុះទឹកមុជទៅងើបឡើងនឹងអាលថ្វាយពងមាន់ឱ្យដូចគេ ធនញ្ជ័យនឹងរកពងមាន់គ្មានហើយក៏មុជទឹកទៅងើបឡើងថា កឹគគិគលគក ឯស្ដេចមានបន្ទូលសួរថា ឯណាអាជ័យពងមាន់ ទើបធនញ្ជ័យថា ត្បិតទូលបង្គំនេះជាមាន់ឈ្មោលជាន់មាន់ញីទាំងអស់នេះឯង បានជាមានពង បើកុំទូលបង្គំជាឈ្មោលហើយជាន់ហើយជាន់មាន់ញីទាំងនេះ គ្មានពងទេក្រាបទូល សូមទ្រង់ជ្រាប ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏កោតប្រាជ្ញាធនញ្ជ័យ ហើយមានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យអាយុឯងមានប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា អាយុទូលបង្គំជាខ្ញុំបាន១១ឆ្នាំ។
ស្ដេចស្ដាប់ហើយ មានព្រះបន្ទូលប្រាប់អស់នាម៉ឺនឱ្យបានដឹង ត្បិតស្ដេចនឹងយាងទៅប្រពាតព្រៃ ឱ្យអស់នាម៉ឺនរៀបខ្លួនចាំកំណត់ដប់ថ្ងៃទៀតទើបស្ដេចយាងទៅ ឯអស់នាម៉ឺនបានប្រាប់ព្រះបន្ទូលប្រាប់ដូច្នោះហើយ ក៏រៀបខ្លួនគ្រប់នាម៉ឺនតាមមុខងាររៀងខ្លួន លុះដល់ថ្ងៃស្ដេចចេញទៅហើយហៅធនញ្ជ័យមកមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ថា អាជ័យឯងអញឱ្យជិះដំរីដែលដាក់ក្រយាស្ងោយទៅឱ្យបានទាន់អញ បើមិនទាន់អញ ឯងនឹងមានសេចក្ដីខុសមិនលែងឡើយ ឯដំរីនោះស្ដេចឱ្យយកដំរីចាស់នឹងដើរមិនចង់រួច ហើយឱ្យធនញ្ជ័យជិះទៅ ឯធនញ្ជ័យក៏ឡើងជិះបរទៅវាដើរមិនទាន់គេឡើយ ធនញ្ជ័យក៏ធ្វើក្ដោង ហោយយកថ្នោលដោលលើខ្នងដំរីនោះឯង។ ព្រះមហាក្សត្រស្ដេចយាងទៅដល់ព្រះពន្លា ហើយឱ្យរកធនញ្ជ័យក៏បាត់ហើយត្រាស់ថា អាជ័យនេះខុសហើយមិនខាន លុះដល់យូរបានបីម៉ោងទើបធនញ្ជ័យមកដល់ ព្រះមហាក្សត្រស្ដេចឱ្យហៅធនញ្ជ័យមកសួរថា អាជ័យឯងបរដំរីដូចម្ដេចក៏មិនទាន់អញ អាឯងខុសហើយត្បិតអញបានប្រាប់ថា ឱ្យមកទាន់កុំខាន ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ព្រះបន្ទូល ហើយក៏ក្រាបទូលថា ត្បិតដំរីវាមិនដើរ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំធ្វើក្តោងបើក ហើយធ្វើថ្នោលដោលផង ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនឹងបានប្រហែលក៏ទេ ហើយស្ដេចក្រសាលសប្បាយទៅលុះដល់ថ្ងៃរសៀលវិលមកវិញ ហើយចូលផ្ទំ។
ហើ យស្ដេចគិតក្នុងព្រះហឫទ័យថា អាជ័យនេះមានប្រាជ្ញាណាស់ នឹងគិតធ្វើដូចម្ដេចឱ្យទាល់ប្រាជ្ញាវានោះ បើដូច្នោះ មានតែអញនឹងដេញប្រាជ្ញាវាទៀត ស្ដេចទ្រង់ព្រះរាជហឫទ័យដូច្នោះហើយ ឱ្យអស់នាម៉ឺនមុខមន្ដ្រី នូវអស់មហាតលិកឃុនម៉ឺន នូវនាម៉ឺនរកងារក្នុងងារដែលនៅក្នុងព្រះនគរ ឱ្យមកជួបជុំនឹងទ្រង់បង្គាប់ឱ្យហែស្ដេចចេញទៅលើព្រៃក្នុងថ្ងៃ ស្អែកនេះឯង តែឱ្យជិះសេះហែឱ្យគ្រប់គ្នា តែអ្នកណាគ្មានសេះជិះនឹងបានថាមានសេចក្ដីខុសមិនលែងឡើយ ឯធនញ្ជ័យកុំវាដឹងសេចក្ដីនេះឡើយ បើព្រឹកឡើងនឹងចេញទៅ ហើយសឹមនឹងប្រាប់អាជ័យថា ឱ្យរកសេះជិះទៅ លុះដល់ព្រឹកឡើងហើយស្ដេចចេញទៅ អស់នាម៉ឺនឡើងជិះសេះហែស្ដេច ឯព្រះមហាក្សត្រឱ្យហៅធនញ្ជ័យមកហើយទ្រង់បង្គាប់ថា អាជ័យឯងមកហែអញទៅ ហើយឱ្យរកសេះជិះទៅ ដើរទៅជើងទទេអញនឹងយកទោសអាឯងខុស ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយទទួលព្រះបន្ទូលរត់ទៅរកគេគ្មាន ឥតនរណានឹងឱ្យ ព្រះមហាក្សត្រប្រាប់ធនញ្ជ័យហើយយាងស្ដេចចេញទៅ ឯធនញ្ជ័យកាលរកសេះមិនបាន ហើយទៅយកសេះកូនចគ្រង្គក្ដាប់នឹងដៃ ហើយដើរទៅហែស្ដេច។ ព្រះមហាក្សត្រស្ដេចទៅដល់ព្រះពន្លាហើយរកធនញ្ជ័យមិនឃើញធនញ្ជ័យ ដើរអំពីចម្ងាយ លុះដល់ល្មមស្ដេចទតមកឃើញក៏ប្រឹងរត់ទៅដល់ ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះមហាក្សត្រស្ដេចមានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យអញឱ្យឯងជិះសេះមក ឥឡូវនេះក៏មិនជិះសេះមក ។ ធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា សេះនេះដែលខ្ញុំជិះហែម្ចាស់ ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏ស្ងៀមនៅមិនមានព្រះបន្ទូលជាអ្វីឡើយ ហើយស្ដេចក៏វិលមកក្នុងព្រះរាជវាំងវិញ។
លុះដល់ព្រឹកឡើងស្ដេច ត្រាស់ឱ្យហៅ ធនញ្ជ័យមកគាល់ហើយមានព្រះបន្ទួលថា អាជ័យឯងទៅបោសក្រោមដំណាក់កុំឱ្យមានសំរាមនៅក្រោមដំណាក់សព្វៗ ថ្ងៃទៅ បើឯងខាននឹងបានសេចក្ដីខុសមិនលែងឡើយ ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ព្រះបន្ទូល ហើយក៏រៀបខ្លួនចេញទៅបោសក្រោមដំណាក់អស់អ្នកម្នាងនោះ ហើយអស់ទាំងស្ត្រីបម្រើវាដើរទន្រ្ទាំលើក្បាលធនញ្ជ័យតែសព្វៗ ថ្ងៃ ឯធនញ្ជ័យគិតថាអស់ទាំងស្ត្រីនេះដើរលើក្បាលអញ បើដូច្នោះអញនឹងគិតធ្វើកុំឱ្យស្ដេចប្រើកុំឱ្យមកបោសក្នុងដំណាក់ នេះទៀតបានឡើយ។ គិតស្រេចហើយធនញ្ជ័យក៏ជេរថា មេដកទងចោរទាំងអស់នេះ វាបានស៊ីក៏តែគូថ វាមិនបានស៊ីក៏តែពីគូថវា ស្រែកជេរខ្លាំង ឭដល់ទៅអស់អ្នកម្នាងនៅលើដំណាក់នោះ អ្នកម្នាងខឹងនឹងធនញ្ជ័យក៏បបួលគ្នាឡើងទៅក្រាបទូលថា សូមទ្រង់ជ្រាបព្រះរាជហឫទ័យ ត្បិតត្រាស់ប្រើអាជ័យឱ្យវាទៅបោសក្រោមដំណាក់ ឥឡូវនេះវាជេរបញ្ជោរអស់យើងខ្ញុំជាទម្ងន់ មុខគួរឱ្យខ្មាសអស់មនុស្សផងទាំងពួងនឹងធ្វើជាព្រះម្នាងស្ដេចមិន បានសូមជ្រាប ឯព្រះមហាក្សត្រមានព្រះបន្ទូលថា វាជេរដូចម្ដេច ទើបអ្នកម្នាងទូលថា ជេរមេដកទងចោរទាំងអស់នេះ វាបានស៊ីតែពីគូថ វាមិនបានស៊ីក៏តែពីគូថវា ស្ដេចស្ដាប់ហើយក៏ទ្រង់ព្រះក្រោធ ត្រាស់ឱ្យហៅធនញ្ជ័យមកហើយមានបន្ទូលសួរថា អាជ័យឯងអញប្រើឱ្យឯងទៅបោសក្រោមដំណាក់ ដូចម្ដេចក៏បានជាអាជ័យឯងជេរបញ្ជោរអស់ប្រពន្ធអញមែនឬទេ?។ ទើបធនញ្ជ័យក្រាបទូលថា ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនឹងបានជេរបញ្ជោរអស់អ្នកក៏ទេ ប៉ុន្តែកាលទូលព្រះបង្គំចូលទៅបោសក្រោមដំណាក់នោះមានពីងពាងព័ទ្ធ ក្រោមដំណាក់នោះច្រើន ដល់ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំចូលទៅបោសវាជាប់ក្បាលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ បានជាជេរវា មេដកទងចោរទាំងអស់នេះ វាបានស៊ីក៏តែគូថ វាមិនបានស៊ីក៏តែពីគូថវា ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនឹងបានជេរអស់អ្នកម្នាងជាម្ចាស់ក៏ទេ សូមទ្រង់ជ្រាប។ ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយក៏មានព្រះបន្ទូលនឹងអ្នកអស់ម្នាងថា អស់ឯងកុំខឹងនឹងវាៗនឹងបានជេរឯងក៏ទេ វាជេរតែពីងពាងទេ ទើបអស់អ្នកម្នាងក្រាបទូលថា អំពីថ្ងៃនេះទៅម្ចាស់កុំឱ្យអាជ័យវាទៅបោសក្រោមដំណាក់នោះទៀតឡើយ ព្រះមហាក្សត្រក៏ហាមធនញ្ជ័យមិនឱ្យទៅបោសក្រោមដំណាក់នោះទៀត អំពីថ្ងៃនោះ។
ឯធនញ្ជ័យក៏ខានពុំបានចូលក្រោមដំណាក់នោះ អំពីថ្ងៃនោះឯង។
ព្រះមហាក្សត្រ គិតក្នុងព្រះហឫទ័យថា អាជ័យនេះវាមានប្រាជ្ញាណាស់ នឹងដេញប្រាជ្ញាមិនទាន់ បើដូច្នោះ អញនឹងឱ្យវាយកមាន់វាមកជល់នឹងមាន់អញ ហើយអញនឹងឱ្យហាមប្រាមអ្នកនគរអញកុំឱ្យនរណាឱ្យមាន់ខ្លាំង ប្រជល់មកធនញ្ជ័យទិញ ឬខ្ចី បើនរណាឱ្យខ្ចី ឬលក់ឱ្យធនញ្ជ័យ នឹងយកទោសខុសមិនខានឡើយ គិតក្នុងព្រះហឫទ័យដូច្នោះហើយស្ដេចក៏ក្រសាលសប្បាយទៅ លុះដល់ព្រឹកឡើងស្ដេចចេញមកគង់នៅសាលាក្រៅ ទ្រង់ឱ្យហៅអស់នាម៉ឺនមកជួបជុំ ហើយមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ឱ្យរកមាន់មកជល់នឹងព្រះលាន ហើយឱ្យធនញ្ជ័យមកដល់ហើយមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ថា អាជ័យឯងទៅរកមាន់អាឯងមកជល់នឹងមាន់អញឱ្យបានមកឥឡូចនេះឯង ឯធនញ្ជ័យក្រាបថ្វាយបង្គំលាហើយគិតថា ព្រះមហាក្សត្រលោកនឹងផ្ចាញ់ប្រាជ្ញាអញហើយ បើអញនឹងរកទិញមាន់គេ លោកហាមប្រាមមិនឱ្យនរណាលក់ឱ្យឡើយ បើដូច្នោះងាយទេ អញនឹងយកមាន់អញនេះឯង គង់តែនឹងជល់ឈ្នះមាន់ព្រះមហាក្សត្រមិនខានឡើយ គិតហើយក៏ដើរដល់ផ្ទះខ្លួនហើយចាប់យកកូនមាន់ ដែលទើបនឹងដុះក្រាស់នោះមក ហើយយកសម្ពត់រុំកូនមាន់នោះរួចដើរទៅ លុះដល់ព្រះមហាក្សត្រហើយក្រាបថ្វាយបង្គំ ស្ដេចទតមើលមិនឃើញធនញ្ជ័យយកមាន់មកដល់ទ្រង់បង្គាប់នោះ ក៏ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យឯណាមាន់អាឯងដែត្រូវជល់នឹងមាន់អញនោះ ឯធនញ្ជ័យក៏ក្រាបទូលថា ឱ្យតែយកមាន់ព្រះរាជទ្រព្យនោះមកនឹងជល់នឹងព្រះទូលបង្គំជាខ្ញុំ ទើបព្រះមហាក្សត្រត្រាស់ប្រើឱ្យទៅយកមាន់ព្រះមហាក្សត្រមកជល់ ហើយឱ្យលែងមាន់នោះ នៅទីដែលប្រជល់នោះឯង ឯអស់នាម៉ឺនក៏ដាក់ឱ្យជល់គ្នា ដោយគូៗគ្រប់គ្នា ឯព្រះមហាក្សត្រមានព្រះបន្ទូលតឿនទៅថា អាជ័យថ្វីក៏មិនលែងមាន់អាឯងទៅមើល ឯធនញ្ជ័យឭព្រះបន្ទូលតឿនដូច្នោះហើយ ក៏យកកូនមាន់ដែលគ្របនឹងសម្ពត់សដាក់ទៅឱ្យជល់នឹងមាន់ ព្រះរាជទ្រព្យ ឯកូនមាន់នោះវាឃើញមាន់ធំនោះ វាស្មានថាជាមេវា ហើយរត់ទៅសសុលក្រោមពោះមាន់ធំនោះ ឯមាន់ធំឃើញកូនមាន់នោះរត់មកសសុលក្រោមពោះដូច្នោះហើយ វាក៏រត់ចេញ ឯធនញ្ជ័យក៏ស្រែកទះដៃថា មាន់ធំនោះចាញ់មាន់អញហើយ មិនហ៊ានជល់ទេ វារត់ទៅហើយ ឯព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះក្រោធនឹងធនញ្ជ័យ ហើយក៏វិលចូលទៅក្នុងព្រះរាជមន្ទីរ ហើយទ្រង់ព្រះរាជចិន្ដាថា បើដូច្នោះអញប្រជល់ក្របីវិញ។
មានកាលមួយ ថ្ងៃស្ដេចត្រាស់ហៅអស់នាម៉ឺនមក ហើយមានព្រះបន្ទូលហាមអស់នាម៉ឺនថា បើអាជ័យវារកខ្ចីក្របីនរណា កុំឱ្យរាស្ត្រណាឱ្យឡើយ បើនរណាឱ្យខ្ចីហើយនឹងមានទោសខុស ទ្រង់ហាមអស់នាម៉ឺនស្រេចហើយ ក៏យាងចូលទៅក្នុងដំណាក់វិញ ឯធនញ្ជ័យនឹងបានដឹងថា ស្ដេចហាមដូច្នោះក៏ទេ។
លុះព្រឹកឡើងស្ដេចចេញមកគង់នៅសាលា ក្រៅ ហើយប្រើឱ្យយកក្របីព្រះរាជទ្រព្យមួយដែលឡើងកំឡាំងមកដល់ ឥតមានក្របីឯណានឹងដល់ បានឡើយ យកមកដល់ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅហៅធនញ្ជ័យឱ្យយកក្របីមកប្រជល់នឹង ក្របីព្រះរាជទ្រព្យកុំខានឡើយ ឱ្យយកមកជាមួយនឹងបម្រើកុំខាន បម្រើស្ដាប់ហើយក៏ទៅប្រាប់ធនញ្ជ័យដូចមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់នេះឯង ធនញ្ជ័យស្ដាប់ព្រះបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏ចុះអំពីផ្ទះទៅចាប់យកកូនក្របីទើបនឹងសម្រាល១០ថ្ងៃ ហើយចងកូនក្របីនោះដឹកជាមួយនឹងបម្រើទៅដល់ ហើយក្រាបថ្វាយគាល់ ឯព្រះមហាក្សត្រស្ដេចទតមកយល់ក្របីធនញ្ជ័យដឹកយកមកដល់ ក៏ទ្រង់បង្គាប់ធនញ្ជ័យថា ឱ្យយកក្របីអាឯងឱ្យវាជល់នឹងមើល ទើបធនញ្ជ័យដឹកកូនក្របីទៅទៀបក្របីធំនោះឯង ឯកូនក្របីនោះ វាមើលទៅឃើញក្របីធំនោះហើយ វាស្មានថាជាមេវា វាក៏រត់ទៅ បៅពងផ្លោកក្របីនោះ។ ឯក្របីធំនោះវារសើប វាក៏ស្ទុះបោលដាច់ខ្សែនឹងចាប់ក៏មិនបាន ឯធនញ្ជ័យស្រែកថា ចាញ់ហើយៗកូនក្របីនោះក៏បោលតាមក្របីឈ្មោលនោះឯង ព្រោះវាថាជាមេរបស់វា ព្រះមហាក្សត្រទតទៅឃើញថា ក្របីព្រះរាជទ្រព្យនោះវាបោលទៅ ហើយឃើញកូនក្របីបោលតាមពីក្រោយដូច្នោះ ក៏អៀនក្នុងព្រះហឫទ័យណាស់។
ហើយ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលប្រាប់អស់ នាម៉ឺនឱ្យឃាត់ធនញ្ជ័យកុំឱ្យចូលព្រះរាជវាំងឡើយ បើនរណាវាឱ្យធនញ្ជ័យវាចូលក្នុងវាំង អញនឹងយកទោសខុសមិនលែងឡើយ មានព្រះបន្ទូលហាមហើយ ស្ដេចចូលទៅក្នងដំណាក់វិញ ឯអស់នាម៉ឺនហៅធនញ្ជ័យមកប្រាប់ថា ត្បិតស្ដេចទ្រង់បង្គាប់ឱ្យប្រាប់អាជ័យឯងថា ពីថ្ងៃនេះទៅដល់១០ឆ្នាំ កុំឱ្យចូលក្នុងព្រះរាជវាំងទៀត បើឯងមិនស្ដាប់ឯងនឹងបានសេចក្ដីខុលមិនខានឡើយ ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ស្ងៀមទៅ ហើយលាចេញ ដើរទៅផ្ទះអាត្មាវិញ លុះយូរប្រមាណបានបួនថ្ងៃនឹងដល់ថ្ងៃសីល ស្ដេចនឹងនិមន្ដលោកគ្រូសង្គ្រាជ ចូលទៅទេសនា ធនញ្ជ័យដឹងដូច្នោះហើយ ដើរទៅអង្គុយក្នុងសាលា ជួបនឹងនាម៉ឺនមុខមន្ត្រីតូចធំ ជុំគ្នាច្រើន ហើយធនញ្ជ័យធ្វើជាស្រដីថា ក្នុងថ្ងៃសីលនេះស្ដេចនឹងហៅអញទៅក្នុងវាំងមិនខានឡើយ ឯអស់នាម៉ឺនឭធនញ្ជ័យថាដូច្នោះហើយ ក៏សើចទាំងអស់គ្នាហើយថា អើអាជ័យគេចូលទៅបានមែនហើយ ថាដូច្នោះហើយក៏ចុះដើរទៅផ្ទះដទៃៗ ឯធនញ្ជ័យក៏ទៅផ្ទះវិញ លុះដល់ព្រឹកឡើងនោះ ជាថ្ងៃសីល ស្ដេចឱ្យទៅនិមន្ដលោកសង្គ្រាជចូលទេសនាក្នុងព្រះរាជវាំង ឯធនញ្ជ័យក៏ទៅអង្គុយចាំផ្លូវលោកសង្គ្រាជ លោកគ្រូសង្គ្រាជក៏ដើរតាមផ្លូវទៅជួបនឹងធនញ្ជ័យ ឯធនញ្ជ័យមើលឃើញលោកគ្រូសង្គ្រាជដើរមកដល់ហើយ ក្រាបថ្វាយបង្គំទូលថា សូមលោកគ្រូមេត្តាឈប់សិន ត្បិតខ្ញុំដឹងការមួយជាមន្ទិល ខ្ញុំនឹងទូលឱ្យជ្រាបលោកគ្រូសង្គ្រាជស្ដាប់ហើយក៏ឈប់នៅឯធនញ្ជ័យ ក៏ដើរទៅជិតទូលថា មើលទៅសក់ក្បាលខ្ញុំដូចជាសក់ក្ងោក មើលទៅមុខលោកគ្រូគ្រាន់តែជាគូថខ្ញុំ ឯលោកគ្រូសង្គ្រាជស្ដាប់ហើយខ្ញាល់នឹងធនញ្ជ័យដៀលមុខដូច្នោះ ហើយលោកអញនឹងទៅទូលព្រះមហាក្សត្រ លុះទៅដល់ជួបនឹងស្ដេចហើយថ្វាយព្រះពរទូលថា ត្បិតអាជ័យវាស្រដីឱ្យអាត្មាភាពថា មើលទៅសក់ខ្ញុំដូចសក់ក្ងោក មើលទៅមុខលោកគ្រាន់ជាគូថខ្ញុំ សូមមហារាជយកធនញ្ជ័យមកជំនុំជំរះឱ្យអាត្មាភាពដូច្នោះទៀត ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ព្រះពុទ្ធដីកាលោកគ្រូសង្គ្រាជដូច្នោះហើយ ស្ដេចត្រាស់ប្រើមហាតលិកម្នាក់ឱ្យទៅហៅធនញ្ជ័យឱ្យចូលទៅគាល់ ស្ដេចឱ្យឆាប់ កុំយូរឡើយ ឯចៅធនញ្ជ័យស្រដីឱ្យលោកដូច្នោះហើយ ទៅអង្គុយនៅសាលាជាមួយអស់នាម៉ឺនហើយថាបន្តិចទៅស្ដេចនឹងឱ្យមកហៅ អញខ្ញុំនឹងចូលទៅ គាល់មិនខានឡើយ កាលណាឭធនញ្ជ័យស្រដីដូច្នោះហើយ នាម៉ឺនទាំងអស់នោះស្រដីចំអកថា មែនហើយបន្តិចគេចូលទៅគាល់ហ្លូងមិនខានឡើយ បម្រើនោះដើរទៅដល់ឃើញធនញ្ជ័យហើយប្រាប់ថា ត្បិតព្រះករុណាមានព្រះបន្ទូលឱ្យហៅជ័យឯងទៅឥឡូវនេះកុំខាន ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ប្រាប់អស់នាម៉ឺនថា ខ្ញុំថាម្ចាស់នឹងឱ្យហៅខ្ញុំចូលទៅវាំងមិនខាន អស់លោកមិនជឿខ្ញុំ ថាហើយធនញ្ជ័យក៏ចុះតាមបម្រើចូលទៅក្នុងវាំង ទៅដល់ក្រាបថ្វាយបង្គំហើយស្ងៀមនៅ ឯព្រះមហាក្សត្រទតទៅឃើញធនញ្ជ័យមកដល់ ហើយមានព្រះបន្ទូលសួរថា អាជ័យឯងបានស្រដីថាដូចម្ដេច ឱ្យលោកសង្គ្រាជមែនឬ ឯធនញ្ជ័យទូលថា ទូលព្រះបង្គំថាមែន តែនឹងដៀលត្មេះលោកក៏ទេ ថានោះជាឱ្យខ្លួនខ្ញុំទូលព្រះបង្គំទេតើ ត្បិតលោកចូលក្នុងវាំង ឯខ្លួនទូលព្រះបង្គំមិនបានចូល បានជាទូលព្រះបង្គំថា មើលសក់ក្បាលខ្ញុំដូចសក់ក្ងោក មើលទៅមុខលោកគ្រូគ្រាន់តែគូថខ្ញុំ ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយ វាថាមានព្រះបន្ទូលនឹងលោកសង្គ្រាជថា លោកកុំខ្ញាល់នឹងអាជ័យឡើយ វាថាជាឧបមាខ្លួនវាទេ ហើយស្ដេចបណ្ដេញថា អាជ័យឯងកុំចូលមកក្នុងវាំងអញទៀត ធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ថ្វាយបង្គំលាទៅផ្ទះវិញ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ គិតក្នុងព្រះហឫទ័យថា ឥតអ្នកណាដេញប្រាជ្ញាវាបាន អញហាមមិនឱ្យវាចូលវាំង ឥឡូវនេះវាចូលបាន មិនមានទើស ត្បិតប្រាជ្ញាវាមាន។
ក្រោយមក ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ ថា ឱ្យអស់ស្រីនៅក្នុងវាំងទៅជុះអាចម៍ដាក់ផ្ទះអាជ័យ បើវាថាដូចម្ដេចឱ្យចាប់យកទោសខុសឯស្រីអ្នកក្នុងវាំងបានឭព្រះ បន្ទូលបង្គាប់ដូច្នោះហើយ ក៏បបួលគ្នាទៅជុះអាចម៍ដាក់ផ្ទះធនញ្ជ័យ ទៅដល់ហើយប្រាប់ធនញ្ជ័យថា ត្បិតម្ចាស់លោកឱ្យមកជុះអាចម៍ដាក់ផ្ទះជ័យឯង ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយក៏ឆ្លើយថា បើមានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ ខ្ញុំមិនហ៊ានឃាត់ទេ តាមចិត្តអស់អ្នកចុះ បើចង់ជុះក៏ជុះចុះ តែជុះកុំនោម បើនោមផងហៅល្មើសព្រះបន្ទូល ខ្ញុំមិនព្រមទេ អស់អ្នកទាំងនោះស្ដាប់ធនញ្ជ័យថាដូច្នោះហើយ ដ៏បបួលគ្នាជុះអាចម៍ដាក់ផ្ទះធនញ្ជ័យ តាមព្រះបន្ទូលស្ដេចបង្គាប់នោះ ឯធនញ្ជ័យក៏ដើរមើល ហើយឃើញនោមផង ធនញ្ជ័យវាយអស់ស្រីដែលជុះហើយនោមផង អស់ស្រីទាំងនោះដឹងធនញ្ជ័យវាយដូច្នោះហើយ ក៏រត់ទៅទូលស្ដេចឱ្យទ្រង់ជ្រាប លុះទៅដល់ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំទូលថាត្បិតម្ចាស់ប្រើឱ្យទៅជុះ អាចម៍ដាក់ផ្ទះធនញ្ជ័យ អស់យើងខ្ញុំទៅជុះដាក់តាមព្រះបន្ទូល ឥឡូវនេះធនញ្ជ័យវាយអស់យើងខ្ញុំ វាថាវាឱ្យជុះដាក់ផ្ទះវា សូមទ្រង់ជ្រាប ព្រះមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយត្រាស់ថា ឱ្យអស់ទាហានចាប់យកអាជ័យយកមកជំនុំ ឯអស់ទាហានស្ដាប់ព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយក៏ទៅចាប់ធនញ្ជ័យដូចព្រះ បន្ទូល លុះទៅដល់ផ្ទះធនញ្ជ័យ ក៏ឡើងទៅលើផ្ទះចាប់ធនញ្ជ័យចង រួចប្រាប់ថា ត្បិតស្ដេចមានព្រះបន្ទូលឱ្យមកចាប់យកឯងទៅ ព្រោះទ្រង់ខ្ញាល់ណាស់ ឯធនញ្ជ័យស្ដាប់ហើយគិតថា បើដូច្នោះនឹងគិតឱ្យវាចងអញបាន គិតស្រេចហើយក៏ថា អស់ទាំងអ្នកឯងនឹងចងអញនេះមិនបានទេ តែអញថាឱ្យឯងស្លាប់ ឯងនឹងស្លាប់មិនខាន ឯងមិនដឹងទេ នេះឯងហើយ ឈ្មោះធនញ្ជ័យអ្នកប្រាជ្ញ សូវលែងវិញជា ឯអស់ទាហានទាំងអស់ ស្ដាប់ពាក្យធនញ្ជ័យហើយក៏មិនហ៊ានចងដៃធនញ្ជ័យ ហើយស្រាយចេញ ឯធនញ្ជ័យក៏ដើរជើងទទេ ទៅដល់ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំស្ងៀមនៅចាំស្ដាប់ព្រះបន្ទូល ឯព្រះមហាក្សត្រទតមកឃើញធនញ្ជ័យមកដល់ហើយមានព្រះបន្ទូលបណ្ដឹងថា អាជ័យដូចម្ដេចក៏បានជាអាឯងដេញវាយអស់សាវឡឹកដែលអញឱ្យទៅជុះអាចម៍ ដាក់ផ្ទះអាឯងនោះ តើអាឯងខុស ឬអាឯងត្រូវ ទើបធនញ្ជ័យយកសេចក្ដីក្រាបទូលថា បានជាទូលបង្គំជាខ្ញុំវាយនោះ ត្បិតអស់លោកសាវឡឹកធ្វើល្មើសព្រះបន្ទូល ខុសមិនត្រូវ ត្បិតទ្រង់បង្គាប់ថា ឱ្យទៅតែជុះអាចម៍ទេ នឹងមានព្រះបន្ទូលថា ឱ្យទៅនោមឯណា ឥឡូវនេះអស់អ្នកទាំងនោះទៅជុះផងនោមផង ហេតុដូច្នោះបានជាខ្ញុំវាយ សូមទ្រង់ជ្រាប។ ឯមហាក្សត្រស្ដាប់ហើយក៏ស្ងៀម ពុំមានព្រះបន្ទូលថាអ្វីៗឡើយ និងយកទោសធនញ្ជ័យមិនបាន។
លុះឯក្រោយទៀត ឭល្បីទៅដល់ស្រុកចិនថា ស្រុកខ្មែរមានអ្នកប្រាជ្ញម្នាក់មានប្រាជ្ញាណាស់ មិនមានអ្នកឯណានឹងផ្ចាញ់ប្រាជ្ញាមាន ស្ដេចស្រុកចិនគិតនឹងអស់នាម៉ឺនថា យើងនឹងគិតធ្វើចំណោទទៅឱ្យអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែររក ស្ដេចក្រុនចិន និងអស់នាម៉ឺនឱ្យរកផ្លែឪឡឹក៣ ត្បិតពូជឪឡឹកក្នុងស្រុកចិននោះមាន៣យ៉ាង មួយយ៉ាងនោះក្នុងផ្លែ១ មានគ្រាប់តែ១ ផ្លែមួយទៀតមានគ្រាប់ពីរ ផ្លែមួយទៀតមានគ្រាប់បី ស្ដេចស្រុកចិនឱ្យរៀបចំសំពៅ១០០ ក្នុងសំពៅមួយមានចិន៥០០ជាចំណុះ សំពៅគ្រប់ទាំង៥០០សំពៅ ហើយធ្វើសំបុត្ររាជសារ ក្នុងសេចក្តីសំបុត្រថា ត្បិតស្រុកខ្មែរមានអ្នកប្រាជ្ញមានប្រាជ្ញាណាស់ ឈ្មោះធនញ្ជ័យ បើដូច្នោះ ស្ដេចស្រុកចិនឱ្យនាំផ្លែឪឡឹកបីមកនឹងសំពៅ៥០០ ក្នុងសំពៅ៥០០មានមនុស្ស៥០០គ្រប់សំពៅ នាំមកឱ្យអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរទាយផ្លែឪឡឹកទាំងបីនេះ ថាឪឡឹកទីមួយមានគ្រាប់ប៉ុន្មាន បើអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរទាយត្រូវ នោះយើងភ្នាល់ដាក់សំពៅទាំង៥០០នឹងមនុស្សទាំងអស់ក្នុងចំណុះ សំពៅនោះផង បើអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែរទាយមិនត្រូវ យើងនឹងយកស្រុកខ្មែរលុះធ្វើសុភអក្សររួចហើយឱ្យនាម៉ឺនធំម្នាក់ នឹងអ្នកប្រាជ្ញម្នាក់នាំចេញមក លុះមកដល់ហើយ នាម៉ឺនចិននាំសំបុត្រឡើងក្រាបទូលស្ដេចស្រុកខ្មែរៗឱ្យធនញ្ជ័យមក ប្រាប់ថា ឥឡូវនេះ ស្ដេចស្រុកចិននាំសារមកថា ឱ្យទាយផ្លែឪឡឹកក្នុងផ្លែមួយ តើមានគ្រាប់ប៉ុន្មាន បើអាឯងទាយត្រូវក៏ហីទៅ បើអាឯងទាយមិនត្រូវអញនឹងយកទោសដល់ជីវិត។ ធនញ្ជ័យឭហើយក្រាបទូលថា កុំព្រួយព្រះរាជហឫទ័យធានាទូលបង្គំទាយឱ្យត្រូវ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តធនញ្ជ័យភ័យណាស់ដែលបានជាអួតថាជាអ្នកមាន ប្រាជ្ញាយូរមកហើយៗធនញ្ជ័យលាទៅផ្ទះវិញ លុះទៅដល់ផ្ទះធនញ្ជ័យដេកគិតរកប្រាជ្ញានឹងទាយផ្លែឪឡឹកនោះ ដេកអត់បាយអំពីព្រឹក លុះត្រាតែល្ងាចហើយ ធនញ្ជ័យនឹងគិតរកមិនឃើញ ក៏គិតថា ឥឡូវនេះស្ដេចឱ្យដោះប្រស្នានឹងស្ដេចក្រុងចិន បើដោះមិនរួច ស្ដេចនឹងសម្លាប់ បើដូច្នោះអញគង់តែនឹងស្លាប់ អញមុជទឹកឱ្យស្លាប់ទៅទើបជា។ លុះដល់ព្រលប់យប់ងងឹត ធនញ្ជ័យចុះទៅកំពង់ទឹក ហើយចុះទៅមុជ ដើម្បីឱ្យស្លាប់ក្នុងទឹកដល់មុជទឹកទៅចេះអណ្ដែតខ្លួនឡើងហើយរសាត់ ទៅដល់ចង្កូតសំពៅចិន ធនញ្ជ័យកាន់ចង្កូតសំពៅនោះបានឭនាម៉ឺនចិន នឹងអ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិននិងអ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិននិយាយគ្នានៅក្នុង បាតសំពៅថា បើយើងធ្វើប្រស្នាឪឡឹកហើយ តើយើងធ្វើប្រស្នាអ្វីតទៅទៀត ត្បិតឪឡឹកនេះផ្លែវាតែបី ផ្លែ១គ្រាប់១ ផ្លែមួយទៀតគ្រាប់២ ផ្លែមួយទៀតគ្រាប់៣ប៉ុណ្ណោះ យើងគិតធ្វើប្រស្នាពីរបីយ៉ាងទៀតបំណាច់ស្ដេចប្រើមក បើគេទាយត្រូវមួយយ៉ាង នៅមួយយ៉ាងទៀត កុំឱ្យតែមួយយ៉ាងហើយអស់ទៅតែម្ដង ហាក់ជាប្រាជ្ញយើងតិចណាស់ ឯអ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិនឆ្លើយឡើងថា យើងចំណោទពីរបីយ៉ាងទៀត។ នាម៉ឺនអស់នោះសួរថា ចំណោទអ្វីទៀត។ អ្នកប្រាជ្ញថា យើងនិយាយគ្នានេះ កុំឱ្យនរណាដឹងក្រែងមានមនុស្សមកលបស្ដាប់ ហើយនាម៉ឺន និងអ្នកប្រាជ្ញរកមើលមនុស្សគ្មាន ក៏បបួលគ្នានិយាយពីប្រស្នាពីរបីយ៉ាងនេះ អ្នកប្រាជ្ញនិយាយថា យើងយកសាច់ជ្រូក១នាឡិ ឱ្យស្ដេចស្រុកខ្មែរទុកសោយបានពីរឆ្នាំ កុំឱ្យប្រឡាក់អំបិល កុំឱ្យធ្វើងៀត ឱ្យទុកជាសាច់ស្រស់ស្ដេចសោយបានពីរបីឆ្នាំកុំឱ្យស្អុយខូច នាម៉ឺនសួរថា ធ្វើដូចម្ដេចនឹងបានពីរឆ្នាំ សាច់ជ្រូក១នាឡិប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកប្រាជ្ញឆ្លើយថា បើដល់ជិតថ្ងៃនឹងជាប់ឆ្នាំ នឹងចូលឆ្នាំថ្មី យើងយកសាច់ជ្រូកមកទុកស៊ីតែពីរបីថ្ងៃក៏រាប់ជាពីរឆ្នាំ ត្បិតឆ្នាំចាស់មួយថ្ងៃ ឆ្នាំថ្មីមួយថ្ងៃ ត្រូវជាពីរឆ្នាំ បើអ្នកប្រាជ្ញស្រុកខ្មែររកមិនឃើញ យើងនឹងយកនគរជាចំណុះយើង។ មួយទៀតនោះ យើងឱ្យមនុស្សចាប់ចាបមួយមក ហើយយកទៅឱ្យស្ដេចស្រុកខ្មែរ ឱ្យរៀបធ្វើសម្លយកមកឱ្យពលយើងក្នុងសំពៅទាំង៥០០ស៊ីឱ្យឆ្អែត នាម៉ឺនទាំងអស់នោះសួរថា ដូចម្ដេចសត្វតូច១ ហើយយកទៅធ្វើសម្លម្ហូបមកឱ្យពលយើងទាំងអស់ស៊ីឱ្យឆ្អែតបាន អ្នកប្រាជ្ញនោះ ប្រាប់ថា បើគេមានប្រាជ្ញ គេឱ្យយកម្ចុលមកឱ្យយើងដំធ្វើជាពូថៅធំ១ និងយកទៅពុះកាប់យកសាច់ស្លឱ្យពលស៊ី។ មួយទៀតយើងបង្គាប់ស្ដេចស្រុកខ្មែរឱ្យធ្វើយុថ្កាបាន៥០ និងយកមកបោះចតសំពៅយើងឱ្យគ្រប់៥០០ ឱ្យធ្វើក្នុងថ្ងៃមួយឱ្យរួច ក្នុងយុថ្កាមួយទំហំ៣ចាប់។ នាម៉ឺនសួរថា ធ្វើដូចម្ដេចនឹងធ្វើយុថ្កាដល់៥០០ឱ្យរួចក្នុងមួយថ្ងៃនោះ។ អ្នកប្រាជ្ញនោះថា ឱ្យយកចំបើងមកចងធ្វើជារាងយុថ្កាហើយដាក់លើដី យកភ្លើងដុតឱ្យឆេះទៅនៅតែផេះចំបើងជាប់នឹងដី ហើយហៅមនុស្សឱ្យមកសែងយកទោបោះចងសំពៅ បើជាអ្នកប្រាជ្ញមែន ធ្វើយ៉ាងនេះ ទើបទល់ប្រាជ្ញគ្នាបាន។ ឯនាម៉ឺនឭអ្នកប្រាជ្ញប្រាប់សព្វគ្រប់ដូច្នោះ មានចិត្តត្រេកអរណាស់ ថាស្រុកខ្មែរមុខជាបានក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើងមិនខាន។ ឯធនញ្ជ័យតោងចង្កូតសំពៅចាំប្រុងត្រចៀកស្ដាប់សព្វគ្រប់គ្មានខ្វះ ឡើយ ដល់នាម៉ឺននិងអ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិនលែងនិយាយគ្នា ធនញ្ជ័យមុជហែលមកឯកំពង់វិញ ហើយដើរឡើងទៅលើផ្ទះ មានចិត្តអរណាស់ អញអស់ស្លាប់នេះគឺទេវតាជួយអញមិនឱ្យស្លាប់ លុះវេលាកាលណា នាម៉ឺនចិន និងអ្នកប្រាជ្ញយកផ្លែឪឡឹកទាំងបីឡើងអំពីសំពៅ ចូលទៅគាល់ស្ដេចស្រុកខ្មែរ ក្នុងព្រះរាជរោង ស្ដេចឱ្យហៅធនញ្ជ័យប្រជុំអស់នាម៉ឺនមុខមន្ដ្រីពាសពេញអស់រាជរោង នាម៉ឺនចិន និងអ្នកប្រាជ្ញចិនយកផ្លែឪឡឹកទាំងបីមកឱ្យធនញ្ជ័យទាយ ឯធនញ្ជ័យទាយត្រូវទាំងអស់។ អ្នកប្រាជ្ញស្រុកចិន លុះដល់ធនញ្ជ័យដោះចំណោទស្រុកចិនដូចយើងនិយាយមកពីមុនគ្មានសល់ តិចឡើយ។ ស្ដេចខ្មែរជ្រាប អ្នកប្រាជ្ញចិនទល់ប្រាជ្ញនឹងធនញ្ជ័យ ទ្រង់ឱ្យយកសំពៅទាំង៥០០ទុកតែសំពៅមួយឱ្យនាម៉ឺន និងអ្នកប្រាជ្ញចិនត្រឡប់ទៅស្រុកចិនវិញ ហើយស្ដេចប្រទានរង្វាន់ឱ្យធនញ្ជ័យជាច្រើន ឯស្ដេចស្រុកចិនពីថ្ងៃនេះមក ខ្លាចប្រាជ្ញធនញ្ជ័យមិនហ៊ានឱ្យមកចោទប្រស្នាទៀត ប៉ុន្តែនឹកខ្ញាល់ក្នុងព្រះហឫទ័យថា បើឥតពីធនញ្ជ័យទៅកាលណា នឹងឱ្យភ្នាល់ចោទប្រស្នាទៀត។
លុះឯក្រោយមកទៀត ស្ដេចស្រុកខ្មែរទ្រង់ព្រះចិន្ដាគិតដល់សេចក្ដីធនញ្ជ័យចាញ់ប្រាជ្ញ ជាច្រើន ហើយក្រែងធនញ្ជ័យ ធនញ្ជ័យនៅជិតវាំងដណ្ដើមយករាជសម្បត្តិ ត្បិតធនញ្ជ័យមានប្រាជ្ញាច្រើនណាស់ ស្ដេចមានព្រះបន្ទូលថា អាជ័យឯងនៅស្រុកនេះមិនបានទេ អញឱ្យអាឯងទៅនៅទន្លេ មានស្រុកណានៅប្របទន្លេទៅនៅតាមចិត្តអាឯង កុំនៅក្នុងស្រុកនេះឡើយ ធនញ្ជ័យស្ដាប់ព្រះបន្ទូលហើយ ក្រាបថ្វាយបង្គំលាទៅដល់ផ្ទះហើយ និយាយប្រាប់ម្ដាយថា ហ្លូងមានព្រះបន្ទូលប្រើខ្ញុំឱ្យទៅនៅតាមមាត់ទន្លេ ឱ្យធ្វើស្រូវរកស៊ីតាមចិត្ត ឯទន្លេនោះឱ្យជារបស់ខ្ញុំហើយ ឯម្ដាយស្ដាប់ហើយក៏ថា បើដូច្នោះ កូនទៅនៅតាមព្រះបន្ទូលចុះ ឯខ្លួនម្ដាយនៅផ្ទះនេះហើយ ធនញ្ជ័យស្ដាប់ម្ដាយហើយ ក៏លាម្ដាយទៅប្រាប់អស់នាម៉ឺន នូវអស់រាស្ដ្រប្រជាដែលនៅក្នុងមាត់ទន្លេថា ត្បិតហ្លូងមានព្រះបន្ទូលឱ្យអញជាធំ ស្រដីក្នុងទន្លេទាំងអស់នឹងធ្វើស្រែស្រូវ ឥឡូវនេះអញប្រាប់អ្នករាល់គ្នា បើដើរជើងទឹកនឹងប្រាប់អញ អញនឹងកត់ជាថ្លៃទន្លេ និងព្រែក ទូកដែលរកស៊ីសព្វថ្ងែនេះ ព្រះរាជទ្រព្យអំពីថ្ងៃនេះទៅ បើអ្នកឯណាមិនបានចូលមកប្រាប់អញ នឹងបានសេចក្ដីខុស អញនឹងធ្វើទោសតាមច្បាប់មិនប្រណីឡើយ ហើយធនញ្ជ័យយកដើមឫស្សីមកពុះជាចំរៀកតូចៗ ត្បាញជាភ្នែកក្រូចកាត់ជា៨ជ្រុង ហើយយកឫស្សីមួយដើមវែងចងដាក់លើចុងឫស្សី រួចយកស្លឹកត្នោតដេរជាកណ្ដប ហើយកាត់ជាស្លាបទង់ជ័យ ដោយលើចុងឫស្សីធ្វើឃ្នាងតូចមួយ យកផ្ដៅធ្វើជារំពាត់ ចងព្យួរជាមួយតម្បាញភ្នែកក្រូចនោះឯង បញ្ឈរឡើង ហើយធនញ្ជ័យប្រាប់ថា នេះឈ្មោះត្របែងដៃ ឱ្យចូលប្រាប់គយ បើរាស្ដ្រណាដើរជួញប្រែរកស៊ីឃើញត្របែងនេះ ដៃគយឱ្យចូលប្រាប់ទើបរួចទោស ប្រាមប្រាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ចុះទូកចែវមើលតាមមាត់ទន្លេ ទីណាមានព្រែក កំពង់ណាល្មមធ្វើស្រូវប្រាំងបាន លុះមើលជុំវិញហើយ មកកត់សម្គាល់ឱ្យឈ្មោះនៅស្ទឹងបារាយណ៍ទឹកថា្ល ស្ទឹងមួយទៀតចុះមកក្នុងទន្លេឱ្យឈ្មោះ ចុងខ្នៀស មានជ្រោយមួយឈ្មោះជ្រោយស្លាបព្រាហ្មណ៍ ទើបមានព្រែកមួយឈ្មោះថា កំពង់ចាម មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះថា កំពង់ភ្លុក ព្រែកមួយទៀតឈ្មោះស្ទឹងព្រំស្រុក ព្រែកមួយទៀតនៅថា ស្ទឹងក្រែង មានជ្រោយមួយទៀតឈ្មោះថា ពេជគ្រី មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះថា ពាមបាំង មានជ្រោយមួយទៀតហៅថា ប្រទាស់ឆេះ មានបន្លិចមួយឈ្មោះថា បន្លិចច្រកែង នៅ បន្លិចច្រកែងនោះខាងឯមាត់ទន្លេឈ្មោះនាងសៅ មានព្រែកឈូងប្រទល់មាត់ទន្លេនោះ ឈ្មោះបាយក្អែក មានកោះ មួយទៀតឈ្មោះកោះថ្ពាល់បើស មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះថា ព្រែកខ្សាច់ មានស្ទឹងមួយឈ្មោះពាមសែន មានព្រែកមួយឈ្មោះ ផាត់សណ្ដាយ មានព្រែកមួយឈ្មោះព្រែកស្លូត មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះ ផ្លូវទូក មានកោះមួយឈ្មោះកោះក្អែ មានព្រែកពីឈ្មោះព្រែកគូរ ១ព្រែកប្រមាល់១ មានព្រែកមួយ ឈ្មោះប្រឡាយមាស មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះព្រែកក្ងោក មានព្រែកមួយឈ្មោះព្រែកចក្រវត្តិ មានព្រែកមួយឈ្មោះព្រែកកំប៉ោងយោងទឹក មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះព្រែកខ្សុច មានព្រែកមួយទៀតឈ្មោះព្រែកអារ៉ង់ មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់អូរ មានកំពង់មួយទៀតឈ្មោះកំពង់ខ្សាច់ស មានកោះមួយទៀតឈ្មោះកោះ កំញ៉ានតូច មានកំពង់មួយទៀតឈ្មោះកំពង់ព្រះ មានកំពង់មួយទៀតឈ្មោះ កំពង់អណ្ដូង មានកោះមួយទៀតឈ្មោះកោះ ឆ្នុកទ្រូ មានព្រែកមួយឈ្មោះព្រែកស្លាមធ្លក មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់ស្វាយក្រអែ មានជ្រោយមួយឈ្មោះ ជ្រោយព្រះ ផ្ដៅ មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់ខ្សាច់ល្អិត មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់ផ្លូវធំ មានជ្រោយមួយឈ្មោះ ជ្រោយចាហឹង មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់ហ្លូង មានកំពង់មួយឈ្មោះ កំពង់ប្រាក់ មានកំពង់មួយឈ្មោះកំពង់ទួល មានស្ទឹងមួយឈ្មោះពាមព្រះស្ទឹង មានជ្រោយមួយឈ្មោះជ្រោយសន្លុងតិច១ ឈ្មោះ សន្លុងធំ មានជ្រោយមួយ ឈ្មោះជ្រោយស្លាបស្ទាំង មានជ្រោយមួយឈ្មោះ ជ្រោយកំញ៉ានធំ មានស្ទឹងមួយឈ្មោះស្ទឹងដូនទ្រី មានស្ទឹងមួយឈ្មោះពាមមាត់ពីរ ឱ្យជុំទន្លេ ហើយធនញ្ជ័យវិលមកឯកំពង់ប្រាក់ វិលមើលទីនិងធ្វើស្រែ ហើយដើរឡើងទៅព្រៃមើលស្ទឹងនោះ ល្មមនឹងធ្វើស្រែបាន ទឹកមានច្រើនបានជាឱ្យឈ្មោះបរិបូរណ៍ អំពីថ្ងៃនោះឯងទើបឱ្យទូលមួយ ជាឯកើតស្ទឹងខាងត្បូងឈ្មោះ ទូលរកា ខាងត្បូងទូលរកានោះ មានវាលមួយធំ ល្មមធ្វើស្រែសាបបាន បានជាឱ្យឈ្មោះថា វាលអង្កាម ត្បិតធនញ្ជ័យយកអង្កាមទៅបាយពេញវាលនោះឯង ឯទន្លេនោះធនញ្ជ័យហៅថា វាលភក់ ហើយយកអង្កាមទៅបាចពេញទន្លេនោះឯង ហើយគាត់ឱ្យហៅឈ្មោះថា ទន្លេសាប ហើយធនញ្ជ័យឱ្យហាមប្រាមថា បើនរណាចែកទូកឱ្យប្រយ័ត្នក្រែងវាខូចសំណាបអញ បើមិនស្ដាប់អញនឹងចាប់ឱ្យសង ហើយលក់ជាប្រាក់តម្លឹង៣០ដាច់សូរិលខ្លួន១ ទូក១៕
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 Responses to “រឿង ធនញ្ជ័យ (ភាគ១)”
Post a Comment